Wczoraj zostałam zaatakowana przez łańcuszek, a właściwie STARY już ZARDZEWIAŁY ŁAŃCUCH, a dzisiaj poprawiło mi to z drugiej strony i czuję się obita doszczętnie.
Intelektualnie, językowo i psychicznie.
Intelektualnie, bo widzę, że ludzie nie myślą.
Psychicznie, bo nie myślą.
A językowo… Że tak „rażą” polskością jak młotem to tu, to tam, leją łzy patriotyzmu, a języka nie rozumieją?
Bo łańcuszki językowa są kopalna głupoty, żeby nie powiedzieć debilizmu.
Możliwe, że to zasługa tego czy innego internetowego tłumacza, ale jak wiadomo, po takim tłumaczu można „posprzątać”, o ile tekst się przeczyta. No właśnie.
Ja czytam i widzę ciemność...
Ot choćby to, że „zaczyna się nowa zasada” jak zasada może się zaczynać? Może zacząć obowiązywać! Zostać wprowadzona, ustanowiona, czy nawet złamana, ale nie może się zaczynać!
Albo „oświadczam obecnością” – potworek.
Albo taki tekst „że jest surowo zabronione ujawnianie, kopiowanie, dystrybucja lub podejmowanie jakichkolwiek innych działań przeciwko mnie na podstawie tego profilu i/lub jego treści.”
Czyli nie wolno ujawniać działań przeciwko mnie?
Bo już dystrybucja działań jest szokująco durna.
Inny też makabryczny teksy to z innego łańcuszka „spotkanie pomiędzy chlebami”. Czyli gdzie w piekarni?
I coś takiego. „to już podpisane. Nawet było w telewizji. U mnie zrobił się niebieski” – przerażająca perspektywa, choć nie wiem co zapowiada, może jakąś chorobę?
Niebieszczycę? I chyba zależy co się zrobiło niebieskie, no, ale nie piszą.
Pamiętam jeszcze przedinternetowe łańcuszki, które należało przepisać ręcznie, broń Boże przez kalkę i wysłać do kilku, a czasami kilkudziesięciu osób, bo inaczej człowiekowi groziło wielkie niebezpieczeństwo, ileż tam było cudnych gróźb karalnych ileż zapowiedzi masakry.
Pamiętam, że ktoś nie wysłał łańcuszka i na drugi dzień został pożarty przez krokodyla, a ktoś inny porwany przez kosmitów.
Jedna pani powieliła i znalazła dwa złote, zaraz po tym jak wysłała 236 listów z łańcuszkiem. Każdy ze znaczkiem po około cztery złote, ale jednak! Znalazła!
No ale teraz co można znaleźć? Listów się nie wysyła, ale wirusy jak najbardziej.
Zawsze miałam żal do tych, którzy je wysyłali, że mnie narażają na te krokodyle, bo nie rozsyłałam łańcuszków nawet wtedy, choć, kosmitami bym nie pogardziła!
A najdziwniejsze jest to, że powielają je ci sami ludzie co roku.
Co roku CI SAMI!
I wcale ich nie przeraża, że to sławetne „od jutra” i że podpisali regulamin.
No... Może zacznijmy myśleć, zamiast bezmyślnie powielać?
Albo zróbmy jakiś FAJNY łańcuszek. Ale jak znam życie, tego NIKT nie prześle, bo ludzi interesuje tylko makabra.
Wiwm,że nie powinnam, ale mino wszystko tekst mnie rozśmieszył...
OdpowiedzUsuńA może by tak łańcuch z książek przeczytanych?
Brak słów czasem....
Pozdrawiam
Kasia Ula Franiszyn Luciano
Tak, proponuję łańcuszek książek 🥰
UsuńDoskonały tekst! Sama nie mogę zrozumieć, jak można tak bezmyślnie wklekać te wszystkie bzdurne łańcuszki. I masz rację, co roku powielają je te same osoby, czasem wydawałoby się inteligente. Może rzeczywiście ludzie uwielbiają masakry, nawet te językowe.
OdpowiedzUsuńIwonki te łańcuszki mogą być i sa irytujące i czasem absurdalne. To jest prawda i z rym soe nkc nie zmieniło... Dobrze, że potrafisz spojrzeć na nie z krytycznym okiem i dostrzegasz ich absurdalność :)
OdpowiedzUsuńŁańcuszki wszelakie to objaw niestety ludzkiej głupoty. Tak już zostanie i po prostu nie trzeba reagować.
OdpowiedzUsuńMam podobne odczucia, jak Ty. Kopiują, wklejają, udostępniają i to wszystko bezrefleksyjnie. Podobnie jest z obrazkami, gdzie dopisane jest, ze za udostepnienie zostanie przekazane 5 zł na jakiś cel, a za lajka złotówka. I nie myślą zupełnie, nie zastanawiają sie kto to zapłaci i komu. No ręce opadają! Naprawdę ludzkość aż tak się odmóżdza? :(
OdpowiedzUsuńTak samo uważam. Omijam szerokim łukiem. Nie reaguję. Dziwi mnie tylko ludzka bezmyślność, głupota i naiwność.
OdpowiedzUsuń