"Obiecaj mi tato" - o życiu, które istnieje także poza polityką.

JOE BIDEN

OBIECAJ MI TATO

Wydawnictwo MEDIA RODZINA

Joe Biden, wcale też jakby za bardzo nieznany, owszem, nie ma prawie człowieka, który by go jakoś nie kojarzył, który by o nim nie słyszał jako o polityku i to wielkiego formatu, ale (choć niektórym wydaje się to mało istotne) polityk to też człowiek. Mąż, ojciec, syn, pacjent… 

No tak, przyzwyczajeni jesteśmy patrzeć na amerykańskich polityków przez pryzmat ich przekonań politycznych i (jednak) zasobności kieszeni. 

Wszyscy znamy powiedzonko „bogatemu to i diabeł dziecko pokołysze”. Niesprawiedliwe, głupie, a jednak rozpowszechnione.

„Obiecaj mi tato” to opowieść o czymś najstraszniejszym z czym może zmierzyć się człowiek. O chorobie i utracie dziecka, i nie ma znaczenia ile to dziecko ma lat.

Jednak Joe Biden właściwie nie o samej chorobie pisze, on krąży wokół tematów politycznych i pewnych sytuacji z nią związanych bezpośrednio i pośrednio, opowiada o rodzinie, nieco z musu (i z powodu tragedii) patchworkowej, ale zżytej i trzymającej się razem, a dopiero na tym tle o walce swojego syna Beau z chorobą i o walce całej rodziny o niego.

O wszystkim co dla niego robili i jak się starali. Wszyscy… Cały wieki klan Bidenów.

Niestety Beau ma raka mózgu i to takiego, z którym można walczyć, ale wygrać się nie da, w każdym razie jemu się nie udało.

Jak śmierć dziecka wpływa na rodzica? Lepiej nie wiedzieć.

Ta książka jest z jednej strony smutna, z drugiej ma bardzo mocny, pozytywny wydźwięk. Pokazuje jak po śmierci syna Joe Biden usiłował poradzić sobie ze światem i jak wiele dała mu rodzina i praca. Jak bardzo było to trudne.

„Obiecaj mi, tato” to osobista, ale całkowicie pozbawiona jakiegokolwiek ekshibicjonizmu opowieść o tym, że nawet po śmierci dziecka, zmagając się ze stratą i żałobą trzeba żyć choćby dlatego że warto, że trzeba dotrzymać obietnicy, że jest rodzina, która wspiera, ale też wymaga wsparcia. 

Żal i cierpienie nie ustąpią, ale życie musi trwać, dla innych członków rodziny i przyjaciół, dla (w ogóle) innych ludzi. Bo i życie i praca są ważne. Porywająca i pełna emocji, ale też, wyważona. Rozsądna i piękna, momentami skłaniająca do refleksji, momentami do łez. 

Polecam nawet tym osobom, które nie lubią polityki i gubią się w niej tak jak ja. Ta książka jest tak napisana, że wszystko co ważne da się zrozumieć bez kłopotu, a polityka nie zagłusza tu życia ani uczuć, nie dominuje, dodatkowo można dowiedzieć się ciekawych rzeczy.