Fiedler GŁÓD ŚWIATA

PIOTR BOJARSKI

FIEDLER
GŁÓD ŚWIATA

Wydawnictwo Poznańskie

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Arkady Fiedler jest mi autorem bardzo dobrze znanym, bo wiele z jego książek czytałam będąc nastolatką. 

Nie twierdzę, że je wszystkie zrozumiałam na 100% ale bywałam (nie wszystkimi) zachwycona. 

W czasach, kiedy kolor smakowało się słowem, obrazki w encyklopedii były jedynym sposobem na obejrzenie tego, czy innego okazu fauny i flory, a podróże marzeniem nieosiągalnym, jego opisy dalekich światów były niesamowicie sugestywne i kuszące, a opowieści wciągające. 

Choć nie pisał łatwo i lekko.

O samym autorze wiedziałam niewiele, bo to były czasy, kiedy nie za bardzo się o autorach mówiło i pisało. 

Kiedy więc trafiłam na tę książkę ucieszyłam się bardzo, bo chciałam przybliżyć sobie sylwetkę pisarza, podróżnika, w ogóle człowieka jakim był. 

I teraz. 

Pisząc o biografii musimy zdać sobie sprawę, że należy oddzielić zdecydowanie to jak jest napisana, od tego co pisuje. 

To ważne, bo niejedna biografia osoby fascynującej przepada w przedbiegach tylko dlatego, że jest nieciekawie napisana, a zdarza się fascynująca książka o osobie w zasadzie dość nudnej. 

Tu ten problem objawił mi się nieco z dwóch powodów, po pierwsze biografia została napisana w czasie teraźniejszym. 

Mnie to przeszkadzało, było trochę jak jakiś suchy raport, albo coś w tym rodzaju, ale po jakimś czasie udało mi się o tym zapomnieć, druga sprawa, to przesączenie wiedzy (i opinii) autora biografii, przez pryzmat wypowiedzi żyjących członków rodziny autora, co daje wrażenie grubej, szklanej szyby zza której spoglądamy na odległy cień bohatera, zamiast się do niego przybliżyć, ale… Doskonale rozumiem ten zabieg, nikt nie chce przecież o tym, by pisano o kontrowersjach ukochanego ojca, męża czy brata. 

Dlatego nie wiem, czy można to było zrobić inaczej, czy można to było zrobić lepiej. Autor od kontrowersji nie ucieka, wspomina flirt pisarza z władzą, jego miłostki i swego rodzaju arogancję, tak więc właściwie nie ma się czego czepić, choć mało jest w tym emocji. 

Trochę jakby za mało. 

Inna sprawa, że sama biografia, (teraz już w oderwaniu od sposobu jej opisania) jest fascynująca i niezmiernie ciekawa. 

Przyznam, że w połowie książki, kiedy już czas teraźniejszy przestał mnie denerwować, wsiąkłam w książkę naprawdę całą sobą. 

Zresztą autor, mimo kontrowersyjności pewnych wydarzeń i tematów opowiada o pisarzu z wielkim szacunkiem i zachwytem, choć samą biografię trudno nazwać laurką. 

Jest to opowieść o człowieku z pasją, który tę pasję postawił ponad wszystko i robił wszystko by móc żyć z nią, z niej i w niej. 

Wielkie osiągniecie w czasach, kiedy wiele zależało od szczęścia, głupich decyzji niedouczonych pismaków i partyjnych decydentów. 

I tak powiem szczerze, od swego rodzaju znużenia sposobem narracji i przedstawiania bohatera jakimś cudem (co rzadko mi się zdarza) przeszłam do zachwytu. Musze powiedzieć, że summa summarum książka jest świetna. 

Nie mogłam się od niej oderwać i do samego końca czytałam ją jak najlepszą powieść sensacyjną.

Toteż  naprawdę polecam, choć nie ukrywam, że początkowo trudno się do niej przekonać.