Zuzka i spaghetti? Mission impossible!

Z nastolatkami jest taki problem, że nieczęsto chcą robić cokolwiek same z siebie więc jak już chcą, a zdarza się to bardzo, bardzo rzadko, człowiek dwoi się i troi, żeby im pomóc. No wiecie, żeby się dzieciak nie zniechęcił, może czegoś się nauczy. 

Jedną z takich dziedzin jest gotowanie. Niby rzecz prosta, życiowo przydatna, choć sądząc po niektórych wypowiedziach w sieci, niedługo będziemy jak USA, gdzie ludzie jedzą obrzydliwe produkty żywnosciopodobne, a przepisu na gotowane ziemniaki, jak na objaw wyższej sztuki kulinarnej, szukają z wypiekami na twarzy w internecie.

Zadzwoniła do mnie Zuzka. Zapragnęła zrobić sobie spaghetti. Matka w pracy, ojciec w delegacji, Głód w oczach. 

- To proste. Weź makaron, ugotuj al dente, mięso mielone wrzuć na patelnie, na rozgrzany tłuszcz, na jakieś dziesięć piętnaście minut, dodaj przecier, może jakiś ser... Gotowe.

- Ale ja nie mam spaghetti, może być inny makaron?

Stwierdziłam, że może, po pierwsze, żeby nie robić z tego problemu, po drugie, czy kształt ma smak? Zawsze się nad tym zastanawiałam...

Sprawa została załatwiona.

Już gratulowałam sobie zdolności pedagogicznych, kiedy jakąś godzinę później znów zadzwoniła zdenerwowana Zuzka z dziwnym pytaniem.

- Czy to trzeba wymieszać?

Kiedy pytanie jest dziwne zawsze czuję dreszcze i tym razem przeszły mnie ciarki.

- Weź dwie łyżki, wsadź tak po bokach i pogrzeb nimi, to się wymiesza.

- Kiedy nie mogę - jęknęła dziewczyna -zżarło mi...

I tu moja wyobraźnia zadziałała jak należy. Coś jej zżarło spaghetti? Na bogów! Co? Psa nie maja, a poza tym pies to ktoś, a nie coś.... Ciesząc się jednak, że coś zżarło „jej”, a nie „ją” wskoczyłam w buty i zadzwoniłam po taksówkę. U Zuzki byłam już po dziesięciu minutach.

Otworzyła mi mocno spłakana i poprowadziła do kuchni.

Tam w wielkim garnku, takim na rosół dla dwunastu osób …. tkwił? Królował? Wylegiwał się... Jeż!

Wielki, różowy, makaronowy jeż, który zamiast igieł miał cztery łyżki, złamaną, drewnianą łopatkę, karkołomnie wygiętą chochelkę i trzy widelce, w tym, jeden do grilla. Jeż pierwotnie prawdopodobnie składał się z makaronu muszelki... teraz był kulą i był przerażający.

Różowe coś było ciężkie i wyglądało jak przetykana mięsem... (SUROWYM mięsem!) plastelina.

- Coś ty tu zrobiła?

- Normalnie wypłukałam makaron...

- O Boże....

- Wsypałam do garnka, zalałam wodą i gotowałam al dente, tak z godzinę mi to zajęło i wypiło całą wodę, a nadal było jakieś takie za miękkie... No myślałam, że to jak z jajkiem...

- O matko. A mięso? Dlaczego jest surowe?

- A co? Miałam je smażyć? Mówiłaś, żeby wrzucić na patelnię, ale nie mówiłaś żeby smażyć! - obraziła się na mnie dziewczyna.

Garnek z jeżem pożerającym łyżki został wyrzucony, prawdę mówiąc nie nadawał się chyba do niczego innego, ale ja postanowiłam nie rezygnować z mojej misji.

- To ugotuj ziemniaki!

Zuzka zgodziła się bez wahania.

Po chwili zobaczyłam na kuchence garnek wody koloru błota, a w nim ziemniaki. I nagle zrozumiałam celowość stosowania w przepisach internetowych sformułowań, które dotąd tak mnie denerwowały...

- Weź ziemniaki, dokładnie je umyj, obierz i wydłub oczka...

Zuzka posłusznie zabrała się do pracy.

- A te oczka to komu mam wydłubać, sobie, czy ziemniakom?

- Zuzka, nie doprowadzaj mnie do szału! – skwitowałam.

Po chwili miałam w reku ziemniaka, czystego, ładnie obranego z dwoma, ślicznie wyrzeźbionymi oczami.

Wygląda na to, że ta młodzież ma poczucie humoru... Chyba że???