Czytelnicza misja globalizacyjna.

Ostatnio zauważyłam, że wszędzie pojawia się coraz więcej ludzi z „misją”, tak jakby bez misji już się nie dało. Nie liczyło, czy w ogóle nie miało sensu.

Co gorsze ta „misyjność” weszła też do czytelnictwa, i choć może się tak nie nazywa to widać ją wyraźnie, a nawet czuć.

Są ludzie, których misją jest czytanie trudnych książek. Właśnie tak, nie czytają ich dla samego czytania, ale po to, żeby pokazać, że są mądrzy i w ogóle, maja mózg.

Problem w tym, że czytanie trudnych książek, jeżeli robi się to z jakąkolwiek misją, ale bez przyjemności (wynikającej choćby ze zrozumienia) jest naprawdę czynnością męczącą i NUDNĄ.

Można zmordować książkę, ale i książka potrafi wtedy (z wielką wzajemnością) zmordować człowieka.

Są tacy, których misją jest czytanie książek, tylko po to, żeby udowodnić, że są złe. Szuka się dziury w całym albo przecinka w nieodpowiednim miejscu i już można się pastwić nad tekstem, albo nad autorem w imię walki o język, literaturę, czy co tam jeszcze.

Są też ludzie z misją przeczytania jak największej ilości książek. Przypominają mi trochę Amerykańskich zawodników kulinarnych, bo smakoszami trudno ich nazwać, jedzących hamburgery na czas tylko po to, że zdobyć tytuł, albo nie zapłacić za posiłek.

Bywają też czytelnicy z misją wgniatania w… w cokolwiek. Robią to powtarzając wciąż „gniot, gniot, gniot”. I robią to z wielką przyjemnością.

Niektórzy czytają tylko „złe” książki, żeby udowodnić, że są złe, a inni tylko te uważane za dobre, w tym samym celu.

Zdaniami w stylu „no ja nie wiem co ludzie w tej książce widzą”, albo „skąd tyle dobrych ocen, przecież ta książka jest… ”

Tak jakby istniał zakaz lubienia czegoś, czego nie lubi ta właśnie osoba... Taka coraz większa czytelnicza globalizacja.

Misja ujednolicenia wszystkiego, skoro ja to i inni, albo skoro inni, to oczywiście i ja!

Zwykły czytelnik, taki czytający książki dla przyjemności to teraz dinozaur, ale ja wciąż się staram pozostać dinozaurem czytelniczym. Jak mam ochotę na komedię czytam komedię, jak chcę coś mocniejszego, zawsze coś znajdę (mam sporą biblioteczkę), czasami świetnie się bawię czytając fantasy (tak, czytam, jasne, uwielbiam fantasy, choć nie zawsze), czasem przeczytam sobie jakiś reportaż, czasem mroczny horror i NAPRAWDĘ NIE OBCHODZI mnie co ludzie o tych książkach sądzą! Potrafię sama stwierdzić, czy coś mi się podoba, czy nie.

Szerokim łukiem omijam posty w stylu „Zaczęłam czytać tę książkę, co o niej sądzicie”, bo zawsze mam wrażenie, że ta osoba nie jest pewna czy książka ma jej się spodobać czy nie i na wszelki wypadek pyta, żeby potem nie było, że „o boszszsz, spodobał mi się gniot… I co ja biedna zrobię?”

Czytam dla przyjemności, czasem dla pogłębienia wiedzy, a czasem dla ciekawego spędzenia czasu.

Moje gusta czytelnicze są „moje” i często nie pokrywają się z gustami większości czytelników, ale wcale z tego powodu nie płaczę.

Czy omija mnie czytelnicza globalizacja? Pewnie, nie, ale jeszcze w niej nie tonę. Ciekawe jak jest w innych krajach, czy takie trendy to tylko polski pomysł, czy na świecie też to mają?