SPÓJRZ MI W OCZY AUDREY

SOPHIE KINSELLA

SPÓJRZ MI W OCZY AUDREY

Wydawnictwo MEDIA RODZINA

Bardzo często spotyka się książki dla młodzieży, które mogliby przeczytać TEŻ dorośli, tu mamy książkę, którą dorośli POWINNI przeczytać. 

I nie, wcale nie chodzi o jakieś straszne traumy czy to że w ten sposób lepiej poznają swoje nastoletnie dzieci. Wręcz odwrotnie, jeżeli przeczytają tę książkę poznają bardziej siebie samych, ale także zobaczę siebie w o czach własnych dzieci, a to i emocjonujące i korzystne i, co tu dużo mówić zabawne. 

Bohaterka książki, nastolatka prowadząca narrację w pierwszej osobie pokazuje nam swoją rodzinę niejako od kuchni. 

I wcale nie jest to rodzina dysfunkcyjna czy patologiczna jak najdalej od tego, to rodzina ze wszech miar normalna, ale taż, jak wszystkie, mająca swoje problemy. 

Matka, zapatrzona w porady dziennikarskie mota się by jak najbardziej poprawić życie swoich trojga pociech, czym je czasami praktycznie rujnuje, ojciec pracowity, sympatyczny samiec alfa, zdetronizowany jednak przez samice usiłuje jakoś radzić sobie w chaosie rodziny i w pracy, czteroletni dzieciak, wiadomo, cudny wiek, ale czasami szału można dostać, oraz syn nastolatek marzący o zarabianiu dzięki graniu w gry komputerowe (co jest, albo choć bywa możliwe) i ona, Audrey, czternastolatka z poważną fobią społeczną usiłująca z tej fobii wyjść. 

Dziewczyna powoli odsłania nam swój świat i sytuację w jakiej się znalazła po tym co spotkało ją w szkole. 

Niewiele o tym mówi, raczej, z humorem ( mimo wszystko z humorem) pokazuje jak trudno się pozbierać po niektórych traumach, jak ważne jest wsparcie i jak ważna jest przyjaźń i miłość. 

Pokazując rodzinę od środka wywołuje i kaskady śmiechu i niedowierzanie, ale gdybyśmy się w takim „żywym” lustrze przejrzeli sami, dostrzeglibyśmy nasze śmiesznostki, głupie zachowania, niepotrzebne obawy, przesadę i w ogóle, to czego sami nie widzimy. 

Jest to też oczywiście DOSKONALE napisana książka dla nastolatków (obojga płci wbrew pozorom), książka lekka, a ważna, poważna bardzo, wszak mówi o sprawach tak istotnych jak szkolna przemoc i jej konsekwencje, ale mówi o tym językiem naprawdę innym, czasami wręcz zabawnym, a ponadto pokazuje to epatowania obrazami tej przemocy. Raczej skupia się na konsekwencjach dla ofiary, jej rodziny, szkoły i środowiska ale także i dla tej drugiej strony, choć w mniejszym oczywiście stopniu. 

Nie jest to w żadnym calu, czy nawet przecinku moralizatorskie! Autorce udało się tak skonstruować powieść, żeby te sprawy były gdzieś niejako w podtekście. 

Przy czytaniu tej książki świetnie się bawiłam, nieźle wkurzałam na „mamunię”, choć niestety ją rozumiałam. Doskonale odpoczęłam i uważam, że to BARDZO WARTOŚCIOWA książka, bo piedestały, na których czasami ustawiają sami siebie rodzice niczemu nie służą a wręcz mogą szkodzić. 

Jeżeli w pobliżu masz nastolatkę, jakąś ZBYT (nieśmiałą, dziwną, spokojną, normalną itd) albo nastolatka, któremu w głowie tylko gry... komputerowe, albo lubisz dobre książki, to książka jest dla ciebie!