TOMASZ NIEDZIELA
IDĄC PO GÓRACH
Ta powieść to opowieść.
Nie, nie pomyliłam się! Tak właśnie chciałam napisać. Ta powieść to prawdziwa opowieść snująca się jak dym z ogniska, poetycka, dziwna, drążąca, zamknięta w fabularną klamrę pewnego zdarzenia, choć jakby zwyczajna to jednak niezwykła.
Opisuje to coś, co każdy z nas ma w sercu, ale już nie w głowie. Dorastamy i wydaje nam się to jedynym możliwym wyjściem. Gonimy, za pieniądzem, za okazją, nie odpuszczamy, kolejne zlecenie, kolejny krok do przeszłych zarobków… Sortujemy znajomych na tych, którzy mogą się przydać, i takich, którzy nie są nam (już) potrzebni. Gdzieś w przeszłości snuło się nasze życie. Teraz nie żyjemy, teraz musimy zarabiać.
Odłożyliśmy marzenia na półkę, a wraz z nimi serce, czasami też przyzwoitość.
Jurij, główny bohater, to człowiek żyjący obok.
Każdy z nas takich zna. To są znajomi, koledzy ze studiów, przyjaciele, którzy poszli inną drogą… Tacy, których wtedy się kochało. Zdolni, czasami genialni, ale bez chamskiej siły przebicia. Tacy, co pozostali sobą. Nie załapali się na wyścig szczurów.
Ta ich niezgoda na doroślenie, na zwykłe życie.
Myślimy o nich „O Boże, jak się ten chłopak zmarnował”, a równocześnie im zazdrościmy pewnej swobody myśli, poezji duszy i podejścia, które nie krzywdzi nikogo…
Każdy z nas zobaczy w nim kogoś bliskiego.
Jurij pozostał wierny swoim ideałom. Zresztą czy na pewno? Żyje na tyle obok, żeby nie wykorzystywać czy krzywdzić. Radzi sobie, choć sobie nie radzi.
Taka jego uroda.
Zresztą to jest tez opowieść o miłości... Też, nie tylko!
W tle Bieszczady. Kto nigdy nie był w Bieszczadach po tej książce zapyta sam siebie dlaczego jeszcze tam nie był, ale nie chodzi o góry przejechane samochodem… Chodzi o te prawdziwsze, z codziennym zmęczeniem, mgłą poranków, zapachem drzew.
Pięknie napisana opowieść.
Pięknie, dziwnie, cudnie! Napisana językiem jakiego trudno szukać u wielu pisarzy, dopracowanym, doskonale wyważonym, choć lekkim, z aluzjami literackimi i poetyckimi, ale ja wzięłabym tę książkę i potraktowała jak poduszkę, przed snem, żeby ją odrobinę rozrzedzić. Choćby fizycznie, żeby książka jako materiał stała się odrobinę mniej ściśnięta. Jej trzeba przestrzeni, nawet tej papierowej!
Bo jako opowieść jest bardzo mocno skondensowana. Nie ma w niej zupełnie nic zbędnego. Każde słowo i zdanie ma znaczenie.
Gdyby wydać ją w innym wydawnictwie zyskałaby bardzo wiele. Przyznam, że w poetyce tej opowieści się zakochałam, choć oczywiście sądzę, że to nie ostanie i pewnie nie najlepsze dzieło autora...
Dziękuję za recenzję! Czuję się trochę zakłopotany, jest tak rewelacyjna ...
OdpowiedzUsuńBo ta ksiazka jest rewelacyjna...
OdpowiedzUsuńNie tylko ja tak uważam...
UsuńJednym z marzeń, których się nie pozbyłem, jest powrót w Bieszczady. Ja tez bardzo często książki wydane przed laty. Dziękuję za ciekawą propozycję i piękną recenzję, do jakich Pani mnie już przyzwyczaiła. Pozdrawiam ciepło :)
OdpowiedzUsuńOd wielu lat śledzę twórczość Tomasza Niedzieli. "Idąc po górach" czytałem kilka razy. Podoba mi się jej styl, forma, którą śmiało można określić - otwartą, jak góry, o których Tomasz pisze.
OdpowiedzUsuńAle koniecznie trzeba zaznaczyć, że Tomasz niebawem wyda najnowszą powieść o Bieszczadach.
Pani Iwono, dziękuję za rzeczową i przede wszystkim prawdziwą recenzję. Niezwykle miło jest mi obcować z Pani blogiem.
Łukasz Głowacki
36dni.wordpress.com
Dziękuję za miłe słowa. Na książkę Tomasza Niedzieli trafiłam przypadkiem i to tak "tonalnym", że zastanawiam się dlaczego wcześniej nawet niej nie słyszałam, ale tak bywa... Często nawet z bardzo dobrymi tekstami, które nie mają "wejścia" u wydawców, czy odpowiedniej promocji, a co do kolejnej książki, wiem, pisała mi już o tym koleżanka z... Kanady :) Jak tylko dopadnę, przeczytam! I chętnie zajrzę na 36dni.wordpress.com :)
Usuń