Dwór w Zaleszycach...

AGATA SAWICKA

DWÓR W ZALESZYCACH

"Niespokojne Serca"

"Poplątane ścieżki"

W zasadzie prawie nie czytam powieści obyczajowych, ale jak już książka trafi w moje ręce, to zawsze przejrzę, a potem, albo czytam, albo odkładam. Tym razem winna była moja własna mama, bo ona chciała to przeczytać, tak więc… Przeczytała, a ja tak sobie ze dwa tygodnie temu też siadłam i… 

W sumie aż się zdziwiłam. 

To naprawdę dobra powieść, a właściwie dwie dobre powieści. Może wychodzi odrobinę od schematu – dziewczyna wyjeżdża na wieś i tam zaczyna nowe życie, ale schemat został tu przełamany. Wyjeżdża trochę w nieznane, winny nie jest właściwie żaden porzucający ją chłopak, załamana jest ale z innego powodu i w sumie wiedzie ją jak najbardziej los. 

I to jaki! 

Te dwie powieści, z serii „Dwór w Zaleszycach” („Niespokojne Serca” i „Poplątane Ścieżki”) to początków właściwie powieść obyczajowa, która rozwija się i splata w pewnego rodzaju sagę. Ta saga w drugim tomie dostaje całkiem sporego, kryminalnego „pazura” i zapowiada kolejny tom, który jak wiem, niedługo zostanie opublikowany. 

Aż nie chce mi się wierzyć w zapewnienia autorki, że książki nie zaplanowała, bo to jest rozplanowane doskonale, wątki świetnie się ze sobą łączą, dopełniają, wyjaśniają i w ogóle „trzymają się kupy”, co nie zawsze się zdarza. Mają też dość duży ładunek emocjonalny (ale bez zbytniej ckliwości) i nawiązują do historii i to w sposób bardzo autentyczny. 

Ta powieść jest trochę jak warkocz z wątków, co bardzo mi si podoba i jest NIEOCZYWISTE. 

Autorka nie sięga po najprostsze rozwiązania, co bardzo jej się chwali. 

Oczywiście jest miłość, wiadomo, bez tego nie ma powieści obyczajowej, ale nie jest łzawa czy podobna harlekinowi. 

Książkę czyta się z dużą przyjemnością bo akcja jest wartka, ale nie „zgrzyta”od nadmiaru udziwnionych zwrotów. Jest dobrze osadzona w realiach. Logiczna. Prawdopodobna. Nawiązuje do historii tej wojennej i powojennej, ale w granicach osobistych doświadczeń bohaterów, co bardzo dobrze robi tej powieści. 

Ja zachęcam. Nieco stylizowane na „przesłodzone” okładki mogą sugerować, że powieści te też „ociekają miodem i łzami”, ale to tylko wrażenie, bo czyta się je bez „przesłodzenia”.