Atena jest, była, ale czy bedzie?

Księgarnia Atena, jeżeli ktoś nie wie znajduje się w Kamiennej Górze w samym rynku i... jest niezwykła. Dlaczego? Bo promuje polskich pisarzy, pokażcie mi drugą taką... Nie będzie łatwo!

Jak wszystkie tego typu placówki musi zarabiać, a mimo to znajdziecie w niej pozycje, które w innych księgarniach trzeba po prostu zamawiać, bo? Bo inne księgarnie nie wezmą na półki nawet najbardziej obiecujących polskich debiutantów, ( za mało znani) ani też równie ciekawych autorów, którzy napisali dużo, ale... no właśnie, są „nasi” a więc sprzedają się... powiedzmy – nieco gorzej niż amerykańscy „Bogowie” literatury.

Inne księgarnie nie promują polskich pisarzy w internecie, biorą to co się sprzeda i nic więcej nie ma znaczenia. Atena ma na uwadze nie tylko książkę, ale i literaturę. To niby nie powinno dziwić, ale jednak jest niezwykłe w chwili, kiedy książka jest coraz bardziej TOWAREM, a coraz mniej DOBREM kultury.

I ta księgarnia... No cóż, ma kłopoty! Finansowe. No tak, książki kupujemy z koszy w marketach, z półek w biedronkach, przez internet, kradniemy je nagminnie z różnych gryzoni nie myśląc o tym co potem.

Są miasta, gdzie książki polskich pisarek czy pisarzy nie uświadczysz na półkach, no chyba, że dostały Nike. I wcale nie usiłuję teraz powiedzieć, że tylko „polskie jest dobre”, ale, jednak polskie TEŻ warto promować. Niewielu to robi... Nikt tak jak pani Krystyna i jej księgarnia!

Są księgarnie, które istnieją tylko dla „kasy”, nie organizują spotkań, nie nagłaśniają ciekawych wydarzeń, nie udzielają się w necie ( i nie chodzi mi tylko o stronę, gdzie przez internet można książki kupić, bo Atena i taką możliwość oferuje), ale o prawdziwe działania promocyjne.

Krystyna Czerniga, współwłaścicielka Księgarni Atena napisała, że „Jak się nic nie zmieni, to trzeba będzie zwijać manatki”. 

Moje książki też bywały eksponowane w tym magicznym miejscu. Wiem, w moim mieście też są księgarnie - dwie, oraz jeden „produkt ksiegarniopodobny” , ale... Choć nic im nie można zarzucić, to do Ateny im daleko. Tu w jednym miejscu mamy wiedzę, profesjonalizm, miłość do literatury i kultury, oraz wspaniałego człowieka, jakim jest właścicielka pani Krystyna Czerniga.

Tak więc może uratujmy jakoś to miejsce?!

Zdaję sobie sprawę, że większość moich znajomych tę księgarnię i zna i kocha, tak więc nie wiem, czy mój apel na cokolwiek się przyda, ale jestem optymistką.

Do Kamiennej Góry trudno się dostać, ale kupić coś możemy i tutaj KSIĘGARNIA ATENA

Złodziejska paranoja? Czy tylko paranoja?

Niektórzy ludzie są nienormalni, a pisarze to już zupełnie. Ja wczoraj dowiedziałem się, że jestem walnięta, bo zapytałam na (pewnym) forum, czy kiedy ktoś im ogołoci hektarową plantację truskawek, a potem rozda je znajomym to będzie im się to podobać.

Normalnie nikomu się nie podobało. Oburzeni byli.... Bardzo. 

- Jak to, tyle pracy, a tu ktoś po chamsku, cały hektar? Koszmar! Ja bym go za nabiał powiesiła i ryjem w gnojówkę wsadziła – powiedziała jedna pani.

 

No to zapytałam dlaczego udostępniają sobie cudze książki bez zezwolenia, płacenia i i takich bzdur jak prawa autorskie... No i powiedzieli mi, że to nie to samo. I też byli oburzeni, ale tym razem na mnie.

No i ja się tak zastanawiam, jak ktoś producentowi truskawek ukradnie to źle, a jak ktoś autorowi od pyska odejmie to już dobrze?

No moi drodzy, jasne, że tak!

Przecież taki producent truskawek to pieniądze ma, bogaty jest, policję wezwie, ryj obije, jak dopadnie, sądem postraszy. A pisarz? Taki drobny pisarzyna, który od sprzedaży jednej książki dostaje około złotówki? Co on może? NIC! Może najwyżej podziękować złodziejowi, że to właśnie jego książkę ukradł!

I już sobie wyobrażam jak taka „ja”, mówi do swojej córki, że „niestety kochanie, ale masełka nie będzie, książkę ukradli, ale...” Tadam! To dobrze! Tyle choć dobrego, że moją, a nie pani XYZ, może ktoś wreszcie kupi?

Tyle, że marne szanse, bo kradzieży, o przepraszam POBRAŃ jest po kilkaset. Normalnie nowego laptopa bym sobie kupiła ( stary odwala zgon co jakieś piętnaście minut) w końcu mam na koncie osiem powieści... To znaczy nie tak, powieści może i mam, ale na koncie sześć złotych, które rozwiewa wiatr historii rachunku. 

 

- Co nas to obchodzi?! Pani pójdzie do jakiej pracy, czy co, a nie będzie tu zygać pustym kontem! - warknęła na mnie pewna pani i trochę mnie rozczuliła.

 

Otóż drodzy ZŁODZIEJE ( zacznijmy nazywać sprawy po imieniu) – pisanie książek JEST PRACĄ!

To interesująca, ale ciężka i żmudna harówka czasami od rana do nocy, czasami dłużej. To nie jest hobby rozpuszczonych bab, które śpią na pieniądzach! To rachunki za prąd, to nowe buty ( nie, wcale nie sto szesnaste) i margaryna do chleba, choć jak wiadomo w eleganckim towarzystwie nie wypada się przyznawać do aż takiego ubóstwa... Margaryna? Toż to dla zasiłkowców z plebsu... 

Jasne, że książkami należy się dzielić. Nie mam nic przeciwko temu, żeby podzielić się książką z jednym czy kilkorgiem przyjaciół, to zdrowe i normalne, ale nie forum wymiany albo na chomiku.

Czy naprawdę nie widzicie, że to jest złodziejstwo?!

Oczywiście, że widzicie, ale was to nie dotyczy, prawda? Kradzież w sklepie byłaby poniżej waszej godności, ale okradanie pisarza?

A co to takiego ten pisarz?

- Na kasę do Biedronki pani pójdzie, tam nikt pani nie okradnie! - usłyszałam na koniec – Walnięta baba. Wiecie, ci pisarze są naprawdę jacyś porąbani.

 

I tu niestety muszę napisać NO COMENT – bo mnie po prostu zatkało.

Wściekła instrukcja obsługi... ŁAŃCUSZKA

Właśnie przed chwilą dowiedziałam się, że jestem „bez serca”, „mam serce z kamienia”, i „serce zimne jak stal” - skąd te liczne diagnozy kardiologiczne, tak o jednego dnia... Czyżbym wreszcie poszła do lekarza, co powinnam dawno już uczynić?

Otóż nie, lekarzy nadal omijam szerokim łukiem, za to oni jakoś nie omijają mnie. No tak, gdzie takie zacne grono znajdę codziennie i to bezpłatnie? Oczywiście na FB.

Jakim cudem? No właśnie nie wiem, mam ostatnio wysyp, czy wylew ( znów to paskudne lekarskie określenie) debilizmu...

O profesorze słów kilka...

 Julia Kalęba

PREZES SEKCJI GENIUSZY

Bardzo trudno recenzuje się – czy też jak kto woli pisze się opinię o książkach, które są zbiorami anegdot, bo, co oczywiste, choć mają treść i to bardzo ciekawą, nie posiadają akcji jako takiej, bo akcja w zamknięta jest w każdej anegdocie jak w mydlanej bańce, a przecież nie jest zadaniem recenzenta streszczanie( a wręcz przeciwnie, nie jest w recenzji ani dobre, ani mile widziane) czegokolwiek, a już tym bardziej opowiadanie, czy przytaczanie zawartych w publikacji anegdot.

Nie. To już dziedzina, w którą czytelnik wkroczyć musi sam. Nie można mu tej przyjemności odbierać.

Ponieważ jednak książka mimo, iż zatytułowana jest „Prezes Sekcji Geniuszy” ma też drugi tytuł, lub jak kto woli podtytuł,: „Portret Jerzego Vetulaniego”, trzeba odrobinę przybliżyć jej bohatera. Publikacja ta dotyczy anegdot zaczerpniętych z życia wspaniałego człowieka i genialnego neurobiologa oraz jednego z największych polskich uczonych naszych czasów, ale też człowieka, w którym był więcej niż obraz świata, więcej niż jeden geniusz, a także więcej niż jeden talent. Nie był ponurym, smętnym, nudnym naukowcem, Wyraźnie pokazywał, że można być naukowcem bez bycia smętnym i nudnym. Interesował się światem, a nie tylko swoją dziedziną, czuł się człowiekiem kultury, myślicielem, ale też zwykłym zjadaczem chleba i przyjacielem.

Tył okładki określa go takimi słowami jak: PROFESOR, ŁOBUZ, MĘDRZEC, BŁAZEN, GENIUSZ.

Prawda, że trudno sobie wyobrazić te wszystkie określenia razem i znaleźć kogoś do kogo by pasowały?

Tytuł zbioru anegdot, o którym mowa odnosi się do jednej z przytoczonych tu dowcipnych historyjek. Kiedy to od Piotra Skrzyneckiego w Piwnicy pod Baranami, gdzie jak twierdzą niektórzy w tym Wikipedia Vetulani bardzo się udzielał, w połowie lat 50 władza zażądała by podzielić pracujących tam artystów na sekcje, powstała wówczas między innymi Sekcja Zwłok i Sekcja Geniuszy, do której Vetulani wpisał także i siebie, twierdząc, że jest geniuszem, co rzeczywiście było prawdą.

Z książki dowiemy się jak profesor ratował koty, które były kupowane po to by na nich potem prowadzone były doświadczenia, jak potrafił bawić wszystkich, ale też równie często wszystkich wkurzać. Cenił ludzi nieposłusznych, ale myślących bardziej niż grzecznych i potulnych. Uważał, że w Polsce uczenie typu szkolnego w bardzo niewielkim stopniu ( o ile w ogóle) rozwija mózg, bo szkoła uczy posłuszeństwa i rozwiązywania testów, a życie w ogóle na tym nie polega.

 

Jego podejście do marihuany ukazane w książce „A w konopiach strach” książce – wywiadzie przeprowadzonym z profesorem Vetulanim przez Marię Mazurek zawsze było szczególne i wiele anegdot tego podejścia dotyczy, tak jak i samego wywiadu.

Profesor jako jedyny wspierał swoim nazwiskiem i autorytetem legalizację marihuany i działania stowarzyszenia Wolne Konopie.

Był bezkompromisowy i odważny.

Mówił, że nosi legginsy zamiast kalesonów, bo woli „wyglądać jak podstarzały paź niż umierający starzec”.( n 139)

Był osobą bardzo pozytywnie nastawioną do ludzi, dlatego też jak sądził odniósł sukces był też bardzo pracowity i ciekawy świata.

Zbiór anegdot poświęconych profesorowi Jerzemu Vetulaniemu opracowany został na podstawie wielu publikacji, których spis znajdziemy na ostatnich stronach książki.

W opowieściach o profesorze przewijają się wielcy naukowcy, ale też wielcy artyści, ludzie z pierwszych stron gazet, jak choćby papież Jan Paweł II, ale też pieśniarze jak Leszek Długosz oraz ludzie nauki.

Eksperyment z bombą jajeczną ...

Jak już się bombę ( jajeczną) dostało z dalekich, dalekich krajów ( w tym momencie moja mama zawsze dodaje daloko, daloko gdzie kaczajut tumany, a moja córka oświadcza, że tumany to koczują wszędzie) to trzeba ją wypróbować. 

Ja dostałam od Alicji ( kto wie, ten wie) takie dwie bomby, jedną nieco bardziej niebezpiecznie zębatą, która także obcina kiwi – ale nie jest do tego przeznaczona...

To tylko moja natura.

Zawsze usiłuję kombinować...

Otóż oświadczam, że jest to wynalazek wszech czasów, idealne, cudne, wspaniałe ustrojstwo bez którego nie wyobrażam sobie życia.

Inna sprawa, że ta bomba z kulką życie ułatwia niesamowicie!

Jajko jest tak wspaniale odcięte ( to znaczy skorupka), że szok!

Nie trzeba się obawiać, że kawałki skorupki wpadną do środka, że będą chrzęścić w zębach, że choćby zniechęcą dziecko do jedzenia jajka.

Idealna do jajek na miękko, półtwardo i twardo.

Bomba zębata, choć sadziłam, że gorsza jest równie genialna. JEST co dziwne OSTRA i odcina skorupki zamiast je miażdżyć.

Bardzo polecam !

A na dodatek zabawa przednia i wyobraźnia ma też wielkie pole do popisu.

Mnie udało się zdobić dzięki tej z kulką statek kosmiczny z jajka oraz planetę z pierścieniami jajecznymi :)

Wspaniałe.

Dostałam to od przyjaciółki, nie od żadnej firmy, więc tego... możecie być pewni mojego polecenia na 100%

Kleszcz księgarniany potrzebny od zaraz...

Nie wiem jak to się nazywa, ani czy istnieje taka jednostka chorobowa, albo fobia, ale się boję.... sprzedawców.


Tak, właśnie sprzedawców wszelkiej maści i wszelkiego typu, i wcale nie chodzi o te porządnie straszne peerelowskie sprzedawczynie z mięsnego, które jak rzuciły mięso na ladę i mięsem za mięsem, to aż uszy puchły, ale człowiek wiedział, że żyje.

Chńska bomba jajeczna...

Zapanowała u nas nowa... listonoszka, bo pani Zofia, którą znam od dwunastu lat rozchorowała się, po raz pierwszy na tak długo... I co mam powiedzieć, zmiany, zmiany, zmiany... 

Pani Zofia zawsze starała się jak mogła, pomóc, donieść ( nawet jeżeli nie był to polecony i ważył 3 kilo), ale znów powtarzam, do dobrego łatwo przywyknąć, a do niektórych zmian niestety bardzo trudno, od choćby do takiej, że w skrzynce jest awizo, choć... trzy osoby siedziały plackiem w domu.

( Pani Zofio, niech pani szybko wraca do zdrowia!)

Niestety takie czasy. Wiadomo. Awizowana paczka była ciężka. Naprawdę! Ważyła całe czternaście deko i miała gabaryty no,  w sumie kosmiczne jakieś 17 cm na 3. Rozumiem, że tej nowej ( i młodej listonoszce) musiało to bardzo przeszkadzać.

Poszłam więc z samego rana na pocztę. Oczywiście trafiłam na przerwę, ale to nie jest wina poczty, ja tak zawsze... Jak tylko jakieś biuro, urząd, czy placówka dowiaduje się, że idę natychmiast ogłasza przerwę. 

Wyczekałam więc te pół godziny – drugie okienko było czynne, ale przede mną dwadzieścia osób, jedna ze stosem listów i jakąś książką do wpisywania, inna z sześcioma rachunkami i trzema koleżankami

( które, wiecie panie wcześniej tu stały i każda miała szesnaście rachunków, pięć poleconych i ochotę na „jakąś ciekawą książkę kucharską siostry Anastazji, ale nie tę, i tę też nie, o może tamtą... Nie, też nie...)

Przetrwałam. Doszłam do okienka. Dostałam do reki tego giganta, którego nie mogła dostarczyć listonoszka.

I paczka, choć można by nazwać ją „paczunią” przyszła z Chin! Były tam na niej chińskie „krzaczki” więc pewnie zawierała jakieś zarazki, albo co? Może dlatego pani bała się jej tknąć?

W „macaniu” nie przypominała bomby, ale czy ja wiem jak w „macaniu” zachowują się bomby? Zwłaszcza chińskie?

Okazało się, że to „jajecznica” - ja tak to nazywam, takie coś do obcinania jaj... ( bez podtekstów – kurzych, kurzych) na miękko, od mojej kochanej Alicji.

No i teraz będę eksperymentować...

Pociąga się tę kulkę do góry, a potem łup w dół i to ma zadziałać.

Zdjęcie zrobiłam na „kurzym eksponacie surowym” za kulkę nie odważyłam się pociągnąć zwłaszcza, że eksperyment odbywał się przy komputerze, a jajka sadzone na klawiaturze to nie moja specjalność.

Pani Zofii, życzę szybkiego powrotu do zdrowia, bo bez niej oszaleję!

Znianawidzina i kochana...

Są tacy, którzy tę książkę lubią, są tacy, którzy odsądzają mnie za nią od czci i wiary, choć nie ma niej ani odrobiny seksu...
Recenzja, stara ale dla mnie właściwie nowa.


 PANI M

Zamknijcie psy i dzieci w pokoju, odłóżcie ostre przedmioty na bok. Nic nie pijcie i nie jedzcie, chyba, że chcecie opluć wszystko dookoła. Jesień za oknem, więc trzeba doładować swoje akumulatorki. Dziś będziemy się śmiać. Głośno i do rozpuku. Gotowi na Klątwę utopców?
Dagmara przez kilka dni musi zająć się swoim dziadkiem. Pomyślicie sobie, pikuś. Pogra z nim w karty, obejrzy parę seriali, zrobi mu coś do jedzenia, zabawi rozmową i wróci do domu zadowolona, że pomogła starszemu panu. Nic bardziej mylnego. Dziadek Dagi to specyficzny człowiek i za jego sprawą dziewczyna spędzi wakacje w zrujnowanym szpitalu psychiatrycznym na Roztoczu. Wszystko byłoby dobrze, w końcu sąsiedzi byli mili, gdyby nie to, że ktoś postanowił wymordować pół wioski. Na domiar złego okazuje się, że Dagmara może mieć z tym wszystkim coś wspólnego. Wygląda na to, że i ją dopadła słynna w tym miejscu klątwa utopców.
Nie znałam wcześniej nazwiska autorki. Nic mi ono nie mówiło i sięgnęłam po książkę w ciemno. Nieco obawiałam się tego, że specyficzny humor nie przypadnie mi do gustu. Na szczęście moje obawy były bezpodstawne. Mój egzemplarz książki nieco ucierpiał, gdy kilka razy poplułam go ze śmiechu. Nie wspomnę już o tym ile nakapało na niego łez podczas nagłych ataków, jak to mówi moja mama, chichrawki.
W książce króluje czarny humor. Autorka wyśmiewa pewne utarte stereotypy i robi to w naprawdę mistrzowski sposób. Nie ma tu ani krzty przesady, za co należy się jej głęboki ukłon z mojej strony. Klątwa utopców sprawiła, że za moim oknem na chwilę znów zaświeciło słońce. Dawno nie czytałam tak dobrej komedii kryminalnej z wyraźnie wykreowanymi postaciami. Dziadek Dagi po prostu rozwala system. Sama główna bohaterka też niewiele mu ustępuje i raczej trudno się z nią nudzić. Zastanawia mnie tylko to, co widziała w swoim narzeczonym, Filipie. Ja nie wytrzymałabym z nim ani jednego dnia i kopnęłabym go w siedzenie, otwierając drzwi, żeby szybciej przez nie wyleciał.
Jesteście ciekawi, kto postanowił wybić pół wioski? Ja też byłam. Autorka nie pozwoliła mi od razu odkryć tego, kim jest morderca. Nie potrafiłam odgadnąć kto stoi za tą krwawą jatką. I bardzo dobrze. Inaczej nie miałabym takiej przyjemności z czytania. Wolę być trzymana w niepewności, nie lubię, gdy wszystko jest od razu podane na tacy. Wtedy nie ciągnie mnie do lektury.
Klątwa utopców to moje pierwsze spotkanie z twórczością Iwony Banach. Bardzo udane. Mam nadzieję, że ta autorka zaserwuje czytelnikom jeszcze kiedyś jakąś powieść. Jeśli będzie podobna do tej – na pewno po nią sięgnę.
Polecam tę książkę fanom dobrego czarnego humoru. Odradzam tylko czytanie jej w środkach komunikacji publicznej. Uwierzcie mi, współpasażerowie nie patrzą się zbyt przychylnym okiem na osobę, która siedzi obok nich i dusi się ze śmiechu. Wiem to z własnego doświadczenia. Pozdrawiam przy okazji pewną starszą panią obrzucającą mnie zawistnym spojrzeniem, gdy starałam się zdusić chichot. To nie było zbyt miłe, że ostentacyjnie ciężko westchnęła i przesiadła się na inne miejsce, ale co tam. Przynajmniej dalej mogłam siedzieć nad książką i zaśmiewać się do łez. Dziękuję autorce za tę powieść. Oby więcej takich pozycji pojawiało się na naszym rynku wydawniczym.

Trochę tak, a trochę jednak nie...

IRENEUSZ CZESŁAW GLIŃSKI

WAUTYZMWZIĘCI

Tytuł „Wautyzmwzięci” zaintrygował mnie brzmieniem i odrobinę też swoja dwuznacznością. Taką na pograniczu zachwytu i uwięzienia co do autyzmu bardzo pasuje, szczególnie kiedy na to zaburzenie patrzeć z zewnątrz.

Dlatego też postanowiłam tę książkę przeczytać.

Autyzm to coś, co znam -  zaważył na moim życiu bardzo mocno, tak więc wiem o o co w tym chodzi. Rozumiem o czym pisze autor. Przeżyłam połowę tego, co o czym mowa w tej powieści. Połowę, bo nie każda osoba z autyzmem jest taka sama, ponadto nie wszystkie objawy są identyczne...

Z ciekawością więc zabrałam się do czytania tym bardziej, że autor sam doświadczył życia z autystycznym dzieckiem, a więc może nie jest „specjalistą”, (specjaliści od życia z osobami z autyzmem po prostu nie istnieją), ale jest jednak osobą, która doświadczyła tego o czym pisze, a to przecież ważne.

Ta książka to OPOWIEŚĆ o OPOWIEŚCI. Dokładnie tak. Autor opowiada o tym, jak dwóch współlokatorów z turnusu rehabilitacyjnego rozmawia o autyzmie. Rozmowa rozciągnięta jest na kolejne wieczory i przeplatana zdarzeniami z życia codziennego w uzdrowisku i dotyczy objawów, leczenia i wszelkich aspektów życia rodzica autystycznego dziecka, oraz samego życia z takim dzieckiem, nastolatkiem, a potem dorosłym człowiekiem.

Wszystko o czym opowiada autor jest prawdą, chodzi mi o to co dotyczy autyzmu, bo nie będę się odnosić do kwestii wiary. Wiara to sprawa intymna i każdy przeżywa ją inaczej, więc nie zamierzam się na ten temat wypowiadać.

Poznajemy więc dwóch mężczyzn, jeden z nich żyje od 25 lat z autystycznym dzieckiem ( i sądzę, że jest to alter ego autora), drugi podejrzewa, że jego wnuk też może być tym dotknięty, ale, ze względu na niezbyt dobry kontakt z córką, nie jest tego pewien.

To jest właściwie cała akcja "powieści", która rozgrywa się podczas turnusu rehabilitacyjnego i w większej części ma miejsce w pokoju, ale przecież nie akcji po takiej książce powinniśmy się spodziewać.
Czego więc powinniśmy się spodziewać? To nie jest proste pytanie, ale książka trochę mnie rozczarowała. Zawarta w niej wiedza na temat tego zaburzenia bardzo się przyda osobom nie mającym do czynienia z autyzmem, a propagowanie jej jest bardzo ważne, ale...

Książka napisana jest w bardzo poprawny, ale niestety dość sztuczny sposób. Nie ma w niej ani cierpienia, ani ognia. Nie ma w niej życiowej rozterki... To znaczy może nie tak, to wszystko tam jest, ale ledwie się tli. Brakuje w tym jakiejś iskry, werwy, wyczucia emocji. Sposób pisania sprawia, że nie jesteśmy w stanie wejść w życie bohaterów.

Czytając tę książkę miałam wrażenie, że czytam coś w rodzaju beletryzowanego poradnika, albo pogadanki medycznej, a nie pełnokrwistą powieść, a przecież autor miał wszelkie szanse zrobić z tego bestseller bo temat ważny i rzadko poruszany. Należałoby się zastanowić, czy książka ta miała być powieścią czy poradnikiem? Jeżeli napisana została po to by propagować wiedzę o tym zaburzeniu to zupełnie co innego...

Dodatkowym atutem powinno być to, że problem opisany jest z „męskiej” strony, to bardzo rzadkie, bo mężczyźni często ( oczywiście nie zawsze) znikają z pola widzenia rodzin w takich sytuacjach, nie zawsze naprawdę, czasami po prostu znikają emocjonalnie, choć są obecni fizycznie.

Jednym słowem książka i potrzebna i pomocna, zapełniająca pewną lukę w literaturze, ale ( jako powieść) trochę niedopracowana, jako poradnik, poprawna ( pominę aspekty religijne, każdy musi tu decydować sam) .

Być może odebrałam tę książkę w ten, a nie inny sposób tylko dlatego, że sama mam doświadczenia związane z autyzmem. Być może inni odbiorą ją zupełnie inaczej. Ze względu na temat przeczytać warto.

Poczucie humoru mile widziane.

Z polecaniem książek jest trochę tak jak z pytaniem skierowanym do kelnera: „Co pan dziś poleca”? Jeżeli kelnera nie znamy i nie mamy do niego zaufania możemy go podejrzewać o to ( i niestety często mieć rację), że wciska nam danie z kenozoiku, a sałatka wcale nie pochodzi ze szklarni tylko wyrosła sobie samodzielnie na mięsku zaraz po tym jak przeżuł je ostatni klient.

Tak samo może być z książkami, a szczególnie z komediami, bo poczucie humoru to coś takiego jak szczoteczka do zębów, bywa bardzo osobiste i nie zawsze wszystkim się podoba.

Jedni śmieją się z wypadków na skórce od banana inni z ataku zombie. Na szczęście humor nie został jeszcze poddany regulacjom prawnym ( a mówię tu o humorze, a nie o seksizmie, rasizmie czy zwykłym chamstwie) więc śmiejmy się do woli.

Właśnie przeczytałam dwie książki Evžena Bočka. „Ostatnia arystokratka” i „Arystokratka w ukropie”. Tak, były śmieszne, dla mnie, bo autor nieźle sobie „jeździ” po ludzkich przywarach, co bawi i śmieszy. Czasami czepia się „symboli” wielkości i narodowego podziwu, jakimi dla niektórych jest Helena Vondrackova, albo arystokracja. 

Śmieje się nieco zgryźliwie ze snobizmu i mód wszelakich, wycieczek szkolnych, hipochondrii, skąpstwa i zachłanności, oraz z ( niektórych) wielkich tego świata.

Te książki to coś w rodzaju dziennika Marii, a właściwie hrabianki Marii, która ma za zadanie nie dożyć dwudziestych urodzin, gdyż z pewnością przyciągnie to zwiedzających.

Maria patrzy na wszystko z pewnym dystansem, a dystans to coś co inni przyjmują wraz z prozakiem, którego walizkę przewiozła z USA hrabina Vivien Kostka.

Jest więc arystokratyczna rodzinka, jest zamek i są oczywiście pieniądze, to znaczy nie, rodzina jest średnio arystokratyczna, zamek dość zapuszczony, a pieniędzy nie ma wcale nawet na benzynę, o froterce do parkietu nie wspominając...

Rzeczywiście zapomniałam wspomnieć, że ci czescy arystokraci, który jakimś cudem zwrócono rodowy zamek, to też odrobinę Amerykanie, a ich amerykańskość ( nasilona w różny sposób u wszystkich członków rodziny) trochę im przeszkadza zaaklimatyzować się w czeskiej rzeczywistości i w jej arystokratycznej odmianie.

A obie książki wciągają i bawią, bo w tym gąszczu zdarzeń i dziwnych okoliczności jest się z czego naprawdę pośmiać.

Jeszcze jedna ważna uwaga. Biorę odpowiedzialność za to co piszę, ale nie za poczucie humoru innych, tak więc jest możliwe, że niektórym książka się nie spodoba.

Książek od nikogo nie dostałam, własnoręcznie wypożyczyłam je z biblioteki.

Diagnoza na recenzję??? A może jednak...

Wczoraj, przeglądając różne dziwne miejsca w sieci natknęłam się na recenzję jednej z moich komedii kryminalnych i dowiedziałam się, że jestem złą matką, co bardzo mnie ucieszyło, to znaczy nie to, że jestem złą matką, raczej to, że wreszcie wiem... Że ktoś mi to w końcu uświadomił!

Bo z tymi matkami to w sumie wcale nie jest tak, że w dziesięć minut po porodzie, (po cesarce też, choć niektórym się to nie podoba), kobieta oświadcza na papierze i podpisuje deklarację, że od tej chwili będzie złą matką. Nie, nie... Tak to nie działa. Ona po prostu nie wie i stąd potrzeba jakiejś zewnętrznej diagnozy, która takiej matce coś uświadomi!

Dlatego tak bardzo się ucieszyłam! 

Czyż to nie genialne?! Na podstawie jednej książki, nawet nie ostatniej ta pani, piszę „pani” bo osoba ukrywa się pod pseudonimem, ale używa jego żeńskiej formy, była w stanie zdiagnozować coś, co (pożal się boże „specjalistom”) zajęłoby całe godziny!

I tak pomyślałam, że tworzy nam się w naszym pisarskim świecie coś niesamowitego! Wręcz genialnego! Diagnoza na recenzję! Pomyślcie sobie - stan psychiczny, to pryszcz! ( psychikę i intelekt autora diagnozuje co drugi recenzent) Ta konkretna recenzentka jest w stanie zrobić o wiele więcej! Wyobraźmy sobie coś takiego! 

„Ze względu na zbyt częste używanie zdań podrzędnie złożonych oraz wielokropków u autora podejrzewa się kamicę nerkową, oraz łupież”.

„Całkowity brak użycia słowa pobrużdżony, oraz dwukrotne uczycie czasownika „gmerać” w formie imiesłowu przymiotnikowego czynnego, znamionuje zaćmę lewego oka, oraz zapalenie górnych dróg oddechowych”. 

Czyż to nie cudne?!

Zero kolejek do lekarzy! Zero płacenia... Nic tylko pisać! Ludzie, toż to cud! Wreszcie koledzy po piórze i klawiaturze będą mogli w spokoju oddać się pracy, zamiast tkwić bezczynnie w kolejkach do wszelkiej maści specjalistów.

Może to też pójść w drugą stronę.

 "Z informacji na FB wynika, iż dziecko autorki w tym roku przeszło operację wycięcia migdałków, stąd wniosek, iż mordercą w jej najnowszej książce będzie starszy brat, drugiej żony szwagra burmistrza"

Wierzę w możliwości recenzentki, tej, o której pisałam powyżej, ale i wielu innych, jestem pewna, że wkrótce powstaną wielobranżowe spółdzielnie recenzenckie specjalizujące się w takich tekstach.

Nic nie szkodzi zresztą, żeby poszło to dalej. Recenzje literacko medyczne, opisałam, powyżej, ale mogą być też literacko astrologiczne.

Na przykład takie: 

„Stan skóry bohatera opisanego w książce pani B wskazuje, iż cotangens ascendensu przyniesie jej straty finansowe i nieoczekiwane spotkanie z... komornikiem”.

To może pójść też w kierunku mniej astrologicznym, a bardziej życiowym.

„Ilość literówek, oraz fakt, że autorka nadużywa słowa „który” we wszelkich jego formach wskazuje na zdradę męża. Plony marchewki w ogródki działkowym nie będą zadowalające.”

Teraz pewnie zrozumieliście dlaczego nie powiem, gdzie można znaleźć tę recenzentkę... Przecież zaraz by ją zawaliły tony książek, a ja w tym roku wydam kolejną i liczę, że dzięki wnikliwej recenzji tej pani będę mogła zrezygnować z kilku wizyt lekarskich, oraz z abonamentu u wróża Macieja.

Zastanawiam się też, czy mogłaby wypisywać recepty...

A może nawet pozwolenia na broń? Byłoby cudnie!

Z humorem i bez zadęcia!

ALICJA KUBIAK
JAN KURZELA

OCZAMI DOS GRINGOS
Kuba, Kolumbia, Amazonia

Jestem pożeraczką literatury podróżniczej, oczywiście nie jakąś straszną znawczynią, ale przeczytałam wiele tego typu książek, nie ukrywam i lepszych i gorszych, jak to zawsze bywa. Są tak różne, jak miejsca, o których opowiadają, mają bardzo różną formę jak i podejście do tematu.

Niektóre skrajnie zbliżają się do dokumentu opisując wszystko starannie i obiektywnie, inne opowiadają jedynie o wysiłku, kłopotach i problemach żywieniowych autora lub autorów, jeszcze inne przybliżają nam historię i kulturę danego zakątka ziemi.

I każda z tych perspektyw jest ciekawa.

Książka „Oczami dos gringos, Kuba, Kolumbia i Amazonia” wyróżnia się jednak bardzo na ich tle. Po pierwsze nie ma w niej tego podróżniczego zadęcia, które często w tego typu książkach robi z autorów niemalże bohaterów, a ich wyczyny stawia na przeróżnych „piedestałach”.

Tutaj troje zwykłych ludzi, małżeństwo z nastoletnim synem postanawia wyjechać na wyciekę, tak, na ( prywatną) WYCIECZKĘ, a nie na WYPRAWĘ do Amazonii.

Nie sprzedają dobytku, nie zastawiają nic w lombardzie, po prostu wyszukują przez internet loty, hotele oraz przeróżne atrakcje na miarę swoich finansowych możliwości.

Tak (prawie przypadkiem) trafiają na Kubę, a potem do Kolumbii i Amazońskiej dżungli.

To co widzą, jedzą i przeżywają opisują z ogromnym dystansem do siebie. Nie snobując się na znawców tematu, poliglotów, ani skrajnie wytrzymałych wyczynowców pokazują nam swoje przygody, czyli perypetie trójki dziwnych „gringos”, którzy mają wiele szczęścia, ale i wiele kłopotów.

Tu nie umieją poradzić sobie z biurokrację, tam okazuje się, że zlikwidowano ich hotel, gdzieś indziej z rozkładu lotów znikła linia lotnicza, w której wykupili bilety przez internet.

Zdarzają się też choroby, zatrucia i inne drobne katastrofy. Nie są to jednak sprawy, które mogłyby zepsuć im radość z podróżowania. Ot, zwykłe niedogodności, z którymi przecież muszą sobie jakoś poradzić.
Ich przygody są naprawdę zabawne. Często komentowane przez nastoletniego syna, który urodzony w cywilizowanej Europie patrzy zachwyconym, ale i czasami niedowierzającym, wzrokiem na atrakcje dostępne w krajach, które zwiedzają.

Ponieważ ich znajomość języka hiszpańskiego też pozostawia wiele do życzenia, niektóre z ich przygód powodują naprawdę wybuchy śmiechu.

Ich kłopoty językowe bywają wprost komiczne na przykład wtedy, kiedy ktoś zrozumie, że jakaś kobieta ma dwunastu mężów, ale przecież nie tylko to bawi.

Bawi zderzenie naszego pojmowania świata z podejściem do życia autochtonów. Bawi brak pewnych podstawowych umiejętności, u nas zbędnych zaś w Amazonii koniecznych ( jak umiejętność jazdy na mule), zwyczaje, kuchnia, zwykłe codzienne życie.

Nie jest to opowieść w stylu Cejrowskiego, który wszystko wie i lubi nauczać, to opowieść zwykłych ludzi, którzy mieli odwagę, ochotę i możliwość zrealizować swoje marzenia.

Opowiadają o świcie i ludziach spotkanych podczas wycieczki w bardzo ludzki sposób. Potrafią żartować z siebie samych, co nie każdemu jest dane, w ten sposób opowieść staje się nie tylko bardzo zabawna, ale też po ludzku prawdziwa.

Książka, którą przeczytałam jednym tchem i z ogromną przyjemnością. W zasadzie lubię wszelkie rodzaje podróżniczych książek, ale ta daje czytelnikowi coś więcej niż inne. Pokazuje, że nie trzeba być „podróżnikiem z licencją”, żeby wyruszyć w świat, pokazuje, że nie trzeba być krezusem, czy supermenem, że wystarczy chcieć i zabrać się do tego w odpowiedni sposób.

Ostatni rozdział poświęcony jest poradom dla przyszłych podróżników - cennym i przydatnym, a na dodatek nie odstraszającym.

Dużym plusem są celne obserwacje na temat kondycji naszej cywilizacji w stosunku do „innych światów”, ale podane bez moralizowania czy zbędnej filozofii. Książkę świetnie się czyta i zamierzam przeczytać wszystko co napisali, w tej chwili to będzie „Oczami Dos Gringos: Meksyk, Gwatemala i Belize”.

Ponieważ książka spodobała mi się bardzo i sama opowieść i jej forma pozwalam sobie podać link to strony autorów jeżeli jesteście zainteresowani to kliknijcie TUTAJ -Świat oczami Dos Gringos

O wstydzie... i o konkursie - hipotetycznym...

Konkursy to cud, miód i kilo pieprzu. Pieprz lubię, ale nie z miodem i nie wtedy kiedy się z niego robi czasownik ( ten dwuznaczny). 

Głośno ostatnio w sieci o konkursach... na książkę, roku, miesiąca... a może nawet wtorku, w każdym razie o konkursach na najlepszą książkę ( taką już napisaną i wydaną, a nawet, przez wielu, przeczytaną) i rozlewa się wokół tych konkursów plama wielobarwnego hejtu oraz rozgrzanej do czerwoności dyskusji.

Potworna, straszna, przerażająca...

Tomasz Sekielski

Smak Suszy

 

 

Potworna, straszna, przerażająca... Nie, nie książka jako dzieło literackie. Książka jako przepowiednia, wizja, albo jako obraz świata. Przeraziła mnie tematyka i to o czym pisze autor. Czytając „ Smak suszy” cały czas wmawiałam sobie, że to niemożliwe, nieprawdopodobne, a jednak...

 

Moje tłumaczenia nie miały zbyt wielkiej siły przebicia, w stosunku do siły przekazu.

„Political fiction” to ciężki gatunek, a jeżeli jeszcze powieść jest utkana z aluzji do osób i zdarzeń, które nie są nam obce,  jeżeli czytając wiemy do jakiej sprawy, czy osoby nawiązuje autor, to książka oddziałuje na wyobraźnię o wiele mocniej. I naprawdę zaczynamy się bać.

Bo co my tu mamy? Otóż w niedługim czasie mają się odbyć wybory, a tu nagle dochodzi do dwóch koszmarnych zamachów, w których ginie w sumie ponad sto sześćdziesiąt osób.

Panika ogarnia całe państwo. Dodajmy, że to państwo to Polska. Pytanie tylko jaka Polska. Polska za kilka lat? Polska sprzed kilku lat? A może właśnie teraźniejsza? 

Prezydent ogłasza stan wyjątkowy. Zaczynamy śledzić gierki polityczne obozu władzy, ale też i opozycji. Do korupcji już zdążyliśmy się przyzwyczaić, ale jej skala pokazana w powieści naprawdę szokuje. Polityka to taka dziedzina życia, która przynosi czasami niezmierzone korzyści, a czasami śmierć, a władza to wprost genialny afrodyzjak. Jednak przecież nie tylko polityka jest ważna.

Mamy też środowiska przestępcze, które zawsze jakoś garną się do ludzi możnych, ale nie chodzi o te zwykłe środowiska, w których jakiś „Józek” zabija sąsiada za wino marki wino, o nie, to nie te rejony i nie ta klasa. Tu przestępczość jest nie tylko zamożna i zorganizowana. To środowisko osób na świeczniku, takich, które wiedzą co dobre i mają możliwość za to zapłacić. Co tu się liczy? Oczywiście broń, pieniądz i seks...

Mocno perwersyjny i wyuzdany. Gwałt to coś bardzo powszechnego w środowisku ludzi handlujących innymi ludźmi, a co za problem porwać dziewczynę z jakiegoś ukraińskiego miasteczka? Jeżeli jest popyt? Żaden.

Jest też medycyna i kuchnia. To chyba przeraziło mnie najbardziej. Kanibalizm? Ależ proszę bardzo! Polecam cynaderki z sześciomiesięcznego płodu, są genialnie smaczne w sosie z porto! Tylko nie trywializujmy, nie chodzi o zwierzęce płody, to już passé, chodzi o płody ludzkie specjalnie hodowane do celów kulinarnych w macicach nosicielek... Skąd się biorą nosicielki? No wiadomo, seks seksem, ale dziewczyny mogą się przydać do czegoś jeszcze.

Że niemożliwe? Wierzę, tak, wierzę, że autor przesadził, wierzę, że chciał zaszokować, tylko ta moja wiara nie jest specjalnie mocna, a autor jest świetnym dziennikarzem piszącym o polityce i niestety na tej polityce się zna...

I dlatego książka aż tak przeraża!

Że potem trudno zasnąć? Jasne, że trudno, bo ludzkość staje się jakoś koszmarnie nieludzka. Za to, te przerażające dania są bardzo „ludzkie”, spożywane na luksusowych zastawach w towarzystwie wielkich tego świata... I nie wiadomo co gorsze, to co jedzą? To że jedzą, czy to kim są?

Czasami ktoś skrzywdzony w dzieciństwie będzie krzywdził będąc dorosłym. Rozumiem tę zależność, ale nie chcę rozumieć tego jako usprawiedliwienia.

 

Polska opisana u Sekielskiego to prawie dokładnie to co każdy warszawiak widzi za oknem, a każdy inny Polak w telewizji. Tylko co widzimy? Grę pozorów, a nie to podskórne zło, które czai się w każdym, najmniejszym nawet zakamarku naszej rzeczywistości.

Oddając głos na tego czy innego polityka dajemy władze, ale to co ten człowiek z tą władzą zrobi nie leży już w naszej gestii, a może zrobić wszystko.

Książka dla ludzi o bardzo, bardzo mocnych nerwach i żołądkach, doskonale i co dziwne bardzo „lekko” napisana. Genialnie się ją czyta, ale przyrzekłam sobie, za żadne skarby świata nie przeczytam jej drugi raz ( nie zaraz natychmiast i nie wieczorem, ani nocą)

Już mówiłam, ta książka przewierca mózg i duszę. Przeraża. Autor igra z naszą wyobraźnią i lękami. Bawi się naszym przerażeniem. Jest jednak w tej książce coś co sprawia, że mimo szoku ( tak, szoku!) nie można nie przeczytać jej do końca!

Lem, z tej i nie z tej... ziemi.

Ponieważ wkrótce gratka dla kochających LEMA, Stanisława Lema, to polecam dwie pozycje, które z penoscia zainteresują wielu, jedna nowa, jedna stara, obie wspaniałe!

 

Wojciech |Orliński

LEM, ŻYCIE NIE Z TEJ ZIEMI

Wydawnictwo

CZARNE

Uwielbiam fantastykę naukową, właśnie tak, SF, choć lubię też jej młodszą siostrę fantasy, gdzie czasami wystarczy wziąć jakieś średniowieczne państewko, dodać trochę magii, kilka smoków i ozdobić to wszystko posypką z dziwnych imion, których wymówić się nie da.

Fantastyka jest bardziej wymagająca i mniej bajkowa. Fantastyka wymaga wiedzy, zamiłowania do nowinek technicznych, wyzwań dalekich światów i poważnych rozmyślań nad kondycją ludzkości i człowieczeństwa.

A jeżeli tak to oczywiście Lem!

Lema czytałam już jako nastolatka, wszyscy czytali Lema z różnych pobudek, niektórzy z zachwytu nad nowym u nas gatunkiem literackim jakim była fantastyka, niektórzy ze snobizmu, po prosu Lema nie wypadało nie czytać będąc ( ówczesnym) młodym i gniewnym nastolatkiem.

Inna sprawa, że Lem był trudny, to nie były jakieś tam bajania, to były poważne opowiadania i powieści, często z ogromnym ładunkiem aluzji politycznych i społecznych, ale zostało we mnie wiele z owych lektur poprawionych potem wielokrotnie powtórnym czytaniem.

Dlatego biografia Lema to była nie lada gratka. I przeczytałam ją z ogromnym zaciekawieniem, bo autor napisał tę książkę tak jakoś cudnie, że poplątał życie z powieścią i pokazał jak się przenikają w lemowskim świecie. Pokazał wiele niezauważonych przeze mnie wątków, dodał wiele informacji.

Uściślił co się dało i nieco uporządkował to co Lem celowo zagmatwał. Orliński pokazał Lema jako człowieka o wielu zainteresowaniach. Co ciekawe mnie Lem wydawał się o wiele bardziej megalityczno - matematyczny, wielki i całkowicie pomnikowy, a tu z książki Orlińskiego dowiaduję się, że umiał się bawić, że potrafił żartować, że uwielbiał robić ludziom psikusy... Że bywał przekorny i nerwowy, a także nieco hipochondryczny (czasami).

Opowieść o tym genialnym pisarzu i niemniej fascynującym człowieku napisana jest w bardzo przystępny sposób. Nie nudzi jak niektóre biografie, nie analizuje na siłę jego dzieł, a robi to tylko wtedy kiedy to coś wnosi do opowieści o życiu i pracy pisarza.

Przeczytałam w dwie zaledwie noce. Super wspaniała książka!

Szkoda, że biblioteczna, bo wymyśliłam sobie lemowski maraton z dodatkiem tej właśnie biografii w lekturach niejako równoległych i wyłapywanie wszystkich tych aluzji, o których pisał Orliński. To dopiero byłaby zabawa!

Klikalność - kłamliwy bożek internetu...

Jakoś tak ostatnio przyglądam się różnym reklamom i artykułom w sieci i ciągle widzę coś co mnie zadziwia, znajomi twierdzą, że się czepiam, przecież to tylko chwyt marketingowy, tłumaczą, a mnie coś trzęsie.

Dla mnie to nie chwyt marketingowy, tylko ściema, zwykła, czasami grubymi nićmi szyta ściema, czyli po polsku mówiąc kłamstwo. Dlaczego więc się na to zgadzamy? Podobno kłamstwo jest złe... Reklamom nie wolno wprowadzać widzów w błąd. 

Jeżeli tak, to ja czegoś tu nie rozumiem.

Widzę reklamę specyfiku, który „likwiduje objawy grypy” i tak się zastanawiam, objawy likwiduje, kaszel, może katar, ale na grypę to już nie działa. Dlaczego więc wszyscy myślą, że działa? Bo ludzie czytają między wierszami i znajdują to czego nie ma... Takie pobożne życzenia, które sprawiają, że reklamodawca właściwie nie kłamie, on tylko nie mówi prawdy.

Tyle, że zatajanie prawdy jest kłamstwem, skoro więc reklamom nie wolno wprowadzać widzów w błąd oni sami w ten błąd  muszą się wprowadzić, ale oczywiście trzeba im to jak najbardziej ułatwić.

Wchodzę na jeden z portali i widzę taki tekst:  

Znalazła dziecko, oddała je, grozi mu więzienie.

 

I nijak nie rozumiem. Jakaś kobieta znalazła dziecko i oddała je, a temu dziecku grozi więzienie?

Otóż nie, kobieta znalazła w szafie dziecko, które porwał jej konkubent i to temu konkubentowi grozi...

Ale zaraz idzie następny tekst:

Statek kosmiczny nad stolicą. 

 

Co rozumiem? No ktoś zobaczył jakieś UFO nad Warszawą.

Klikam, wchodzę, czytam i... Statek pasażerski stanął w płomieniach i spowodował kosmiczny słup dymu nad stolicą Rumunii...

Tytuł oczywiście nie jest kłamstwem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Szybko odkryłam zasadę.

Piszemy zwykły lead, a potem wybieramy jakieś dobre słowa... proszszszs!

„Bezdomny zjadł bułkę, zostawiając resztki dla psa, z którym mieszkał obok przystanku pod Pałacem Kultury.”  

Nieciekawy tekst. Nikt w to nie kliknie. Trzeba coś z tym zrobić! Przecież musi mieć jakiś klikalny potencjał!

„Bezdomny zjadł bułkę, zostawił trochę dla psa z którym mieszkał obok przystanku pod Pałacem Kultury.” I co z tego mamy?

Zjadł psa pod Pałacem Kultury!  

Genialne, prawda? A ile będzie wejść?! Tylko, że.... to też jest przecież to kłamstwo! Ktoś powie, chwyt marketingowy, ale...

Liczy się klikalność. Klik to coraz mocniejsza waluta, tylko po co tak debilnie oszukiwać czytelnika?

I teraz dla zabawy zrobię coś takiego: 

To opis jednej z moich powieści:

Hanka jest detektywem w biurze matrymonialnym. Pewnego dnia od swojej szefowej otrzymuje zadanie specjalne. Udaje się więc do małego miasteczka, by tam przeprowadzić śledztwo. Okazuje się, że w Zagubinie niedawno odkryto szkielet pogrzebany w pochówku wampirycznym. Mieszkańcy wykorzystują to do zorganizowania Wampiriady. W niesamowitych i zaskakujących wydarzeniach prym wiodą: zezowaty pies Zyzol, szalony profesor ufologii, Hanka i policjant Maciek.

Jaki wyczarujemy z niej tytuł?

Hanka to zezowaty pies pogrzebany w pochówku wampirycznym.

 

Nie jest to najlepsze, ale teraz przynajmniej mam kliki gwarantowane! Nakład wykupiony!  Chyba pójdę w to dalej i kiedy ogłoszę konkurs, bo w końcu kiedyś muszę to zrobić, będzie to konkurs na taki tekst i tytuł... Świetna zabawa gwarantowana. Co wy na to?

"Dziwny jest ten świat... ale "Kraina Chichów" jeszcze dziwniejsza

 

Wczorajsze spotkanie DKK w jednym z moich liceów, choć szczególnym, w wielu pracowałam, uczyłam się tylko w jednym, a więc spotkanie odbyło się w moim I LO. Dyskusyjne kluby książki w każdej formie są super fajne i super ważne.

Od dawna nie jestem młodzieżą, opuściłam tę kategorię bez żalu, ( ba nawet wówczas z zachwytem) co teraz z „lekka” mnie dziwi w stylu „co ja miałam przeciw temu odrabianiu lekcji?”

ale potrafię docenić świeże spojrzenie na wszystko, w tym na literaturę, które to ( spojrzenie) na spotkaniu DKK jest o wiele bardziej swobodne niż na ( wielu – nie wszystkich) lekcjach języka polskiego.

Wczoraj rozmawialiśmy na temat „Krainy Chichów” Jonathana Carrolla.

Ciekawa powieść wzbudzająca skrajne emocje i wiele kontrowersji.

Dla mnie przy pierwszym czytaniu okropna i niestrawna, przy drugim magiczna i cudowna... Inaczej niż dla prowadzącej spotkanie Pani Doroty Chrzanowska-Florków, ona najpierw się zachwyciła, potem jej przeszło... Tak przecież też bywa!

Czy istnieje miłość od drugiego wejrzenia? Albo raczej czytania? Moim zdaniem tak!

Do autora lub do książki. U mnie to drugie, bo inne książki tego autora jakoś mniej mnie zachwyciły, może czekają „na drugie wejrzenie”, a Sama „Kraina Chichów?

Opowieść o tworzeniu i stwarzaniu o literackich światach. O Galen, ale czym naprawdę jest Galen? Miasteczko, które istnieje, ale też jest nie za bardzo takie jak inne?

Wirtualnym światem pisarza?

Jego chorobą?

Literackim bytem?

Domem dla lalek, który zbudował dla córki?

I dlaczego jest w nim tak dziwnie? Skąd ta jego ( autora) i ich wszystkich ( jego literackich bytów) zgoda na śmierć i równocześnie na zabijanie? Dlaczego wszystko się miesza? Czy autor uśmiercając w książce bohatera jest zabójcą?

U Carrolla to dość dosłowne pytanie.

Czy można ożywić takie literackie marzenie? Nie, nie o mordowaniu, o ożywianiu, o urzeczywistnianiu świata, który istnieje tylko w naszych głowach?

Czy to nie są takie jakby SIMS-y?

Rozmawialiśmy też o światach wirtualnych, tych, w których każdy, a tym bardziej młodzież siedzi teraz po uszy, ale może „uszy” nie są tu dobrym określenie, bo czasami ludzie w tych światach siedzą dosłownie po serce i duszę nie zauważając, że realny świat też istnieje ( jakkolwiek to brzmi).

„Kraina Chichów” urban fantasy, czyli zero smoków, ale za to bulteriery i dziwne inne stworzenia, proces twórczy, twórcze blokady.... Książka została opublikowana w 1980 roku, a wiec kiedy wirtualna rzeczywistość istniała o wiele mniej intensywnie ( o ile gdzieś w laboratoriach już istniała)...

Powieść ma też wątek polski podaję za Wikipedią „Powieść długo nie mogła znaleźć akceptacji wydawców, ukazała się dopiero dzięki poparciu Stanisława Lema, którego syna, Tomasza, Carroll uczył w Wiedniu.”

Ja zachęcam i do książki i do dyskusji!