Małe licho - czy warto?

MARTA KISIEL

MAŁE LICHO

i tajemnica Niebożątka

O boszszsz jak ona pisze! Marta Kisiel wprost bawi się słowem, czaruje zdaniem, żongluje znaczeniami dodając do tego aluzje literackie, te czytelne i te nieco bardziej ukryte. Po pratchettowsku nicuje znaczenia przeróżnych powiedzonek, rozbraja je jak literackie granaty i podsuwa pod nos tak, że człowiek ze zdziwieniem i zachwytem odkrywa je na nowo. Chyba tylko u niej dach może być „szczerbaty” i mieć „pierwsze mleczne dachówki (s.8)”, a przecież to tylko jeden przykład. Dochodzą do tego romantyczne poematy ( romantyczne to znaczy związane z romantyzmem), a nie z płaczliwą romantycznością podlotków, i cała gama innych cudnych tekstów jak choćby taki: „za oknem deszcz dzwonił wiosenny (s.21)”, a nie jesienny jak u Staffa. Przepięknie i doskonale adekwatnie wplata w opowieść cudną balladę „Król Elfów” Goethego, którą zresztą uwielbiam, ale i inne wspaniałe teksty. 

Zaraz zaraz… Jak to? Przecież to jest książka dla bardzo młodych czytelników... 

Ktoś zapyta czy warto? Czy warto takie teksty pisać dla dzieci, przecież one i tak tego nie zrozumieją? Czy to nie jest przysłowiowe rzucanie „pereł przed wieprze”? 

Otóż nie tylko warto, ale i powinno się to robić, bo to rozwija, podnosi poziom, zachęca i pokazuje, że dziecko nie jest traktowane jak bezmózgi obywatel szesnastej kategorii, dla którego nie warto się starać, ale ktoś ważny i wartościowy. 

Małe Licho to opowieść, którą można czytać raz po raz. Spotkamy w niej wszystkich, ( no prawie wszystkich) których zdążyliśmy poznać w „Dożywociu” i „Sile niższej” i jeszcze kilka innych osób, nie osób, choć osób też. Stworów człeko i nieczłekokształtnych, anioły i… może nie demony, ale jednak potwory, mackowate, glutowate… w każdym razie niezwykłe. 

Nie wiem jak tę książkę odbiera się jeżeli nie czytało się wcześniej wspomnianych powieści, czyli „Dożywocia” i „Siły niższej” i już się tego nie dowiem, bo powieści te także czytałam po wielokroć. 

Gdyby mnie zapytać co dla mnie ( podkreślam dla mnie) jest najważniejszym motywem opowieści to odpowiedziałabym „inność”. 

Kilka dni temu na jednym z forów ktoś zapytał jak nauczyć dzieci by nie dokuczały dziecku odrobinę innemu ( nie ważne jaka była jego niesprawność, ale była), a dziecko bardzo się tym dokuczaniem przejęło, wszyscy rzucili się doradzać. Wysyłali te dokuczające dzieci do psychologów, namawiali na rozmowy z ich rodzicami, na karanie i tak dalej, a ja pomyślałam właśnie o „Małym Lichu”. 

Nie zmienimy świata, ale możemy nauczyć się akceptować siebie samych i swoją inność, jakakolwiek by nie była ( a inność Bożka jest pierwsza klasa!) I tego możemy nauczyć dzieci ( swoje przede wszystkim), wszystkie, małe duże, genialne i te mniej genialne, to im się przyda w życiu. 

Małe Licho nie jest jednak tylko opowieścią o inności, to przepiękna baśń o świecie, w którym żyjemy, o naszych właściwie czasach, a jednak… Nie jest to całkowicie taki sam świat. Ten sam, ale nie taki sam. Dlaczego? 

To już musicie odkryć sami. 

Przepiękna i cudnie napisana opowieść. Ja jestem pełna zachwytu.