Pani Raduchowska – idę po panią! Oczywiście do księgarni!

Martyna Raduchowska

SZAMANKA OD UMARLAKÓW

Czasami wydaje się nam, że nie da się napisać już nic nowego, że wszystko zostało powiedziane, że nikt, ale to absolutnie nikt nie wpadnie na nic oryginalnego, a jednak...

No właśnie. Czasami jednak tak takie myślenie bywa błędne, w każdym razie całkiem dobrze udowodniła to Martyna Raduchowska w książce "Szamanka od Umarlaków",  bo oto mamy świat taki na wpół magicznie, leciutko potterowski, ale bardzo nieznacznie, bo jest magia, ale żadnego machania różdżkami, smoków, piesków sześciogłowych, cudownych i wrednych nauczycieli...  Jest problem, ale żadnego ratowania świata przed złem... Jest magiczna rodzina... Gdzie dziecko magiczne nie jest. 

I jest język, współcześnie soczysty, młody, dosadny, taki, jakim mówią normalni ludzie. W scenerii trochę grozy, ale żadnego patosu... Dużo ironii, dystansu, oraz naturalnego humoru.

W treści dużo ciekawych aluzji do „klasyków” gatunku, takich aluzji z przymrużeniem oka, a to do „Szóstego zmysłu”, a to do pratchettowskiej pani Cake i jej Człowieka Wiadro, a to do innych mniej lub bardziej znanych, albo nawet kultowych scen czy bohaterów.

Łapacz snów to po prostu cud, miód i genialny, nie tylko pomysł, ale i postać. Sama chciałabym takiego mieć i czasami się do niego przytulić.

Nastoletnia ( jeszcze – bo Ida wkrótce będzie dorosłą dwudziestolatką, a jakże) Ida ucieka z domu, w którym czekał ja los wymarzony przez rodziców i nie jest ważne, czy jej rodzice są magiczni, czy nie, ważne, że ona ma zupełnie inny pomysł na siebie samą. Jak to z nastoletnimi pomysłami bywa, nie zawsze wszystko jest tak jak powinno być.

Literacka personifikacja Pecha bardzo mi się spodobała... Bo wiecie, w tej powieści to nie Ida ma pecha, a Pech ma Idę!

Jest to horror, ale bardzo „młody”, choć trudno byłoby go nazwać młodzieżowym. To raczej książka dla ludzi młodych duchem, którzy myślą racjonalnie, ale mimo to kochają horrory, bo... ta powieść jest bardzo realna i racjonalna, mimo otoczki gatunkowej, przewrotna i prześmiewcza. 

Odziera horror z gotyckiego patosu, stawia go na ulicy i pokazuje, że aby stworzyć coś nowego, z czegoś starego wystarczy odrobinę się tym pobawić, ale uwaga, jeżeli traktujecie horror, (szczególnie taki z duchami, zjawami, czy demonami) śmiertelnie poważnie, to nie jest to książka dla was. Tu trzeba otwartego podejścia do zagadnienia, zgody na to, że nic nie jest takie jak zazwyczaj. 

Ubawiłam się świetnie. Książkę pożyczyłam od koleżanki, Krystyna – jesteś wielka! Sama bym pewnie na tę autorkę nie trafiła, a tak miałam wielką frajdę czytelniczą i dużo przyjemności. Pani Raduchowska – idę po panią! Oczywiście do księgarni!