Precz z pouczaczami...

Uprawiam „nietulizm” od dawna i nie jest to u mnie zjawisko pandemiczne, a osobiste, trwałe, a nawet WRODZONE nastawienie do świata.

Dlaczego o tym mówię?

Bo dziś jest „światowy dzień przytulania” podobno. Jak ja nie lubię takiego fizycznego przekraczania moich granic, ale teraz w związku z sytuacją jest tego naprawdę mało. 

No i można od tego bez problemu uciec, nie obrażając nikogo, narażając się jedynie na nazwanie covidianem.

Bez tekstów typu:

- A co to ja śmierdzę?

albo

- A  tej co odbiło?

Przekraczanie bardziej przeniosło się do sieci. Cóż zrobić? Jedni cierpią inni lubią.

Dlatego ten internetowy dystans naprawdę mi odpowiada, liveów nie robię, zdjęć wstawiam mało, żeby swoją gębą nie naruszać standardów piękna. Doceniam wirtualne wyrazy troski i zdalne wsparcie, ale…

Ostatnio zauważyłam dość dziwną tendencję.

Trudno mi ją nazwać. Kiedyś zdarzało się na wsiach, że ktoś komuś zapukał do okna tylko po to, żeby powiedzieć dzień dobry. Teraz w czasach Internetu…

Otóż całkiem niedawno pod postem mojej znajomej ktoś stwierdził, że należy osobę widoczną na jej zdjęciu odchudzić i zaaplikować jej ćwiczenia. Ten ktoś nie znał mojej znajomej, nie miał nawet ochoty jej poznać, bo gdyby zajrzał w jej profil zauważyłaby, że osoba ze zdjęcia zmarła kilka lat temu. Poczułam się jakby ktoś zapukał mi do okna, wstawił weń goły tyłek i pierdnął po czym odszedł zadowolony. (a to ta lżejsza opcja, mógł przecież zrobić coś gorszego)

Dlaczego to piszę? Bo karma wraca.

Jakiś czas temu na mojego maila blogowego, ktoś napisał coś takiego:

„Fajnie pani pisze, powinna pani pisać książki”

Ucieszyłam się, nie powiem. To było miłe uczucie. Odpisałam, że już kilka napisałam. I wiecie co?

W mailu zwrotnym dostałam odpowiedź 

„Miałam na myśli książki, a nie takie badziewie, ha, ha, ha… No chyba pani nie uwierzyła w to co pisałam?!”

Zrobiło mi się BARDZO nieprzyjemnie.

W Internecie nic nie ginie i ukryć się nie da. Toteż bardzo szybko zorientowałam się, kto to był.

A teraz słyszę, że ta osoba będzie podobno pisać książkę, w której opisze swoje tragiczne przeżycia związane z hejtem w sieci.

No…

Cóż powiedzieć?

Tak bardzo mi nie przykro, że aż sama się sobie dziwię.

Ale… temat nośny, jeżeli ta osoba poprawi ortografię, to kto wie, może uda się to wydać?

I wtedy z ogromną przyjemnością tego NIE przeczytam. A co mi tam…

Zauważcie. NIE przeczytam, a więc NIE będę się nad nią znęcać. Ani nad nią, ani nad jej książką!

I nie powiem nawet, że sama sobie jest winna...