"Ja diablica" - diabelnie i rozrywkowo bez szargania... świętości.

KATARZYNA BERENIKA MISZCZUK

JA DIABLICA

Już ciekawi mnie jak to wszystko rozwinie się w kolejnych tomach.

Wydawnictwo WAB

Właśnie przeczytałam pierwszy tom „piekielnej” serii Katarzyny Bereniki Miszczuk pod tytułem „Ja Diablica”, dalsze części leżą sobie i czekają na swój czas, wraz z najnowszą, a ja jestem pełna podziwu dla autorki. 

Owszem już się z z nią zetknęłam, czytałam coś z serii „Kwiat paproci” więc miałam pojęcie, choć pobieżne, „czym autorka pachnie”, a pachnie „nowym”. Nie to, że całkowicie inny, ale nowym pod względem spojrzenia, podejścia, pomysłu. 

Już w Kwiecie Paproci zaszokował mnie pomysł (zaszokował, ale zaskoczył pozytywnie) pomysł na ciut średniowieczny, choć współczesny świat, jako zastosowanie świata z historią alternatywną. 

Tu, w „Diablicy”, autorka wychodzi z tak znanego i tak wręcz odwiecznego schematu, że wydawałoby się, nie da się z tym niczego już zrobić, a jednak! Jestem pełna podziwu dla wyobraźni i pomysłowości autorki, bo mamy coś wręcz odwiecznego, Niebo, Piekło, diabły, anioły… nawet jabłko, a jednak… Autorka odwraca wszystko do góry nogami, pokrętnie zmienia pewne znaczenia, dodaje dużo dowcipu i mamy coś lekkiego, zabawnego i innego. 

Czytałam wiele tekstów, które usiłowały bazować na podobnych schematach, ale się nie obroniły, bo jeżeli daje się bohaterom „moc”, to bez pomysłu na tę „moc” możemy stworzyć miałkie czytadełko, które bardziej przypomina reklamę karty kredytowej, a nie książkę, a tu… Bardzo fajne zaskoczenie. Dzieje się dużo, zabawnie, logicznie i z sensem. 

A do tego książkę „się czyta doskonale”, bez dłużyzn, moralizowania i wygibasów w postaci niekontrolowanych, czy niepotrzebnych zwrotów akcji, które nic nie wnoszą. 

Dla mnie świetna. 

Może, jak twierdzą niektórzy, książka jest przeznaczona dla czytelnika nastoletniego, ale zapewniam, że zaciekawi i rozbawi odbiorcę w każdym wieku. 

Trzeba oczywiście, w trakcie czytania pozwolić sobie na akceptację pewnych zmian i „szargania schematu” - w żadnym razie nie chodzi o szarganie świętości. 

Odrobina romantyzmu w układzie dość paranormalnym, rozdarcie pomiędzy tym co ludzkie, a tym co diabelskie, pragnienie odkrycia przyczyny swojego stanu.. 

Dla mnie naprawdę świetna, lekka, rozrywkowa, sympatyczna i zdecydowanie warta przeczytania.