Harlekinizacja okładek książkowych....

Harlekinizacja okładek książkowych stała się faktem. Gdzie nie spojrzeć tam słodkości i to takie, że aż czasami mdli. Zazwyczaj mamy więc na takiej okładce albo kobietę w zwiewnej sukni mniej więcej balowej, która ochoczo poleguje w trawie pośród polnych kwiatów lubo też jest uroczo targana przez morski wiatr.

Nie wiem czy tylko mnie się wydaje, że przebywanie w TAKIEJ sukni, w TAKIM miejscu jest nieco dziwaczne? Wersja pierwsza jednak aż prosi się o mickiewiczowskie mrówki, że o innych robalach nie wspomnę. Bywają też na okładkach mężczyźni. Stoi taki zazwyczaj w rozpiętej koszuli, z sześciopakiem i patrzy wcale nie dyskretnie gdzieś w kierunku swoich klejnotów, głowy ma pół. Resztę mu odcięło, wyraźnie nie była potrzebna!

Są też urocze domki, stare, cudne, malownicze aż by się chciało zaśpiewać „obraz jak sztuczny cud, landszaft, cholera nie życie”, a do tego gdyby się dokładnie przyjrzeć temu domowi, obrośniętemu dzikim winem, bluszczem i powojem, to można sobie zdać sprawę, że, gdzieś za jego drewnianymi drzwiami, pleśń, wilgoć i grzyb właśnie kończą dusić ostatniego mieszkańca. 

I mamy jakąś „ją”, nieco oblezioną robalami, w pogniecionej sukience, jakiegoś „jego” z przerostem ego i połową mózgu, oraz dom do remontu, jeszcze tylko Sławomira z szampanem tu brakuje. 

W latach dziewięćdziesiątych takie „omdlewające” okładki doskonale się sprawdzały na książkach w stylu literackiego disco polo, które produkowane były masowo. 

Białe były dla grzecznych panienek. To w nich łzy lały się strumieniami w miłosnym biegu przez przeszkody, niebieskie ( medyczne) uświadamiały ( pomiędzy truchtem uniesień), co to jest kroplówka, a czerwone rozgrzewały do czerwoności… uuups gorące damskie serduszka. 

Teraz takie okładki trochę denerwują. Wiem, stockowe zdjęcia, wiem, grafik chce jeść, o zgrozo codziennie… Wiem autor często nie ma nic do powiedzenia, albo ma niewiele… Ja sama znam przypadek takiego stockowego układu, gdzie zdjęcie tej samej panienki, która uśmiechała się na okładce książki nieco dalej w sieci, reklamowało środki przeczyszczające… 

Nie wiem dlaczego tak jest. Czy okładki są takie słodkie do „urzygu” bo tego pragnie czytelnik, czy czytelnik też nie ma zbyt wiele do powiedzenia i kupuje to co mu się podtyka pod nos. 

Istnieją zresztą wydawnictwa chwalebnie na tym polu się odznaczające! I zwróćcie uwagę, że nie piję tu do ŻADNEJ KONKRETNEJ książki! Ani słowa nie wspomniałam o treści. 

A zdarza się, że okładka sugeruje romans z nutą sadomasochistycznej erotyki w krzakach tarniny, a tu, uuupsss – świetna powieść społeczno obyczajowa, okładka sugeruje męskie igraszki w piwnej pianie, a tu uuups – szalony morderca z łupieżem, okładka… tak sugeruje cudne życie rodzinne w wiejskim domu, a tu… Podręcznik usuwania grzyba. 

To po prostu stwierdzenie faktu. Jakoś nam się okładki harlekinizują, zresztą, okładki… 

I co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze, nic, ale to absolutnie nic nie da się zrobić! 

Choć może warto zwracać na to uwagę, jak to czynią niektórzy pisarze.