SILVER - Pierwsza księga snów.

 KERSTIN GIER

SILVER

Pierwsza księga snów

Wydawnictwo MEDIA RODZINA

Zrobiłam błąd zaczynając czytać tę książkę tuż przed wieczorem i to się na mnie zemściło, bo kiedy postanowiłam ( wreszcie) iść spać ( bo książka się skończyła) było rano i spać niestety nie poszłam wcale, ale… Co mnie w niej tak wciągnęło? 

To książka o wielu „twarzach”. Jest w niej trochę młodzieżowego thrillera z elementami horroru, opowieści o miłości i przyjaźni, o trochę nietypowej rodzinie i snach. 

Tyle, że to wszystko jest inne niż można by się spodziewać po książce dla młodzieży!

Bo książki dla młodzieży to najczęściej nastoletnio-miłosne obyczajówki z dramatem w stylu „on mnie nie kocha, idę się nażreć pączków”, albo „seks, narkotyki i kucyki Pony”. 

Tu wszystko jest ZUPEŁNIE inne. Autorka traktuje swoich czytelników poważnie tworząc fabułę z sensem, suspensem i przesłaniem. Trzeba powiedzieć, że doskonale jej to wychodzi! 

Po pierwsze bohaterowie. Wreszcie młodzieżowi bohaterowie, którzy mają mózgi, a nie kisiel w głowach i na dodatek umieją się nim posługiwać ( mózgiem, mózgiem nie kisielem). 

Mają charakter, są wieloznaczni i zadziorni. To nie są łzawe dziewczątka „sikające po nogach” na widok przystojnych chłopaków ( no dobrze, jedna czy dwie drugoplanowe postaci ciut tak, ale główne nie). 

W powieści mamy kilka warstw fabularnych. Szkolną, rodzinną i senną. Dwie pierwsze ciekawe i dość niecodziennie przedtsawione ( szczególnie ta rodzinna – naprawdę wspaniale się czytało te słowne przepychanki pomiędzy matką, nianią, a córkami). Trzecia warstwa to dziwne sny, które są nie tylko stanem duszy czy ciała, ale i miejscem. TAK! MIEJSCEM akcji. 

Świetnie pokazanym, mrocznym i niebezpiecznym. To co się tam dzieje jest niejednoznaczne i do końca nie wiemy, kto jest tym dobrym, a kto tym złym, bo i zło w tych snach istnieje. 

Do tego ten posmak horroru i thrillera. CUDNE! 

Trzeba przyznać, że autorka nie traktuje swoich czytelników jak zapatrzonych w smartfony zombiaków, ale jak równoprawnych partnerów w opowieści, choć od technologii wcale nie ucieka, a szkolny blog prowadzony przez tajemniczą Secrecy jest naprawdę doskonały, zabawny, ale i mocno okrutny, tym bezinteresownym okrucieństwem jakie wielu nastolatkom przysparza popularności i które może nie zabija, ale ranić rani. 

Powieść językowo naprawdę piękna. Autorka nie wpada na „minę” szkolnej nowomowy i nie zasypuje czytelników stosami przekleństw, czy wyzwisk. Wyraźnie da się pisać o młodzieży, dla młodzieży bez kaleczenia i zaśmiecania języka. 

Przyznam, że muszę zdobyć kolejne części. Ta książka jest GENIALNA