HEJTOBRANIE - już czekam.

 

"Hejtobranie”, zapytacie cóż to takiego… Otóż, jak wiadomo hejt spotyka każdego i jest wynikiem pośrednio pewnych zachowań w sieci. I to zachowań ludzi, którzy się na ten hejt narażają, a dopiero potem tych, którzy go uprawiają.

Bo jakże to tak? Nie wolno być lepszym, szczęśliwszym, zdolniejszym, albo zamożniejszym! To powoduje hejt, choć paradoksalnie w sieci nie wolno być nieszczęśliwym, grubym, chorym ani smutnym, bo to też powoduje hejt. W ogóle, wszystko powoduje hejt, bo są osobniki (rodzaju ludzkiego chyba) dla których hejt jest świetną zabawą.

Zawsze przecież gdzieś się tacy trafią.

Ja mam w sumie dobrze, bo ani piękna, ani bogata, ani na szczęście gruba (już) nie jestem, więc ci, którzy chcą mi dopiec mają mało okazji. Niestety piszę książki.

Kocham to, uwielbiam, ale to czasami też powoduje hejtopodobne zachowania.

To oczywiste, bo to sprawia, że ludzie myślą, że jestem człowiekiem „lepszym, szczęśliwszym, zdolniejszym, albo zamożniejszym”, a to jak wiadomo jest źle widziane.

I tu zaczynają się schody, bo zaraz po wydaniu kolejnej książki (a wkrótce to nastąpi)dostaję kilka negatywnych recenzji. Jeżeli są negatywne, a w ich treści nie ma nic na temat mojego zdrowia psychicznego, to nie nazywam ich hejtem, książka ma prawo się nie spodobać i już.

Wierzę jednak, że część recenzentów chce napisać zwykła negatywną recenzję wcale nie wchodząc w hejt, a po prostu nie umie tego zrobić.

Stąd mój pomysł.

I oto kilka wskazówek dla recenzenta.

- Nie, nie jestem kretynką tylko dlatego, że książka TOBIE się nie spodobała.

- Tak, jestem brzydka, wiem o tym nie ma sensu mi tego przypominać w każdej recenzji. ( A przy okazji, nie recenzujcie mnie, tylko książki!)

- Papuga klnie, bo klnie, nie pytałam jej dlaczego i dlaczego akurat tak. Nie chciała krzyczeć „laboga”, ani „ojejku”. (Ale wasze mogą krzyczeć nawet "motyla noga", tylko sobie je napiszcie)

- Tak, jem mięso, moi bohaterowie też. Nie, nie gnije im od tego mózg, mnie też nie.

- Nie dawajcie mi „drugiej szansy”  to NIE MA sensu, moje książki takie już są, inne nie będą, nic na siłę. Nie próbuj, kolejne też ci się nie spodobają nie marnuj sobie czasu, a mnie nastroju (chyba, że tylko o to ci chodzi).

- Nie staraj się polubić bohaterów moich książek, oni nie po to tam są! Książka to „book”, nie Facebook!

- Nie lubisz komedii kryminalnych, ale… Żadne ale! Nie czytaj! Na okładce wydawca wyraźnie ostrzega „komedia kryminalna”.

- Brak seksu JEST zamierzony! To nie jest komedia erotyczna.

- To nie jest romans – nie szykuj chusteczek higienicznych (jaka to oszczędność!)

- A, i jeszcze jedno. Nie. Na mafię nie ma co liczyć! Choć mafijna komedia romansowo kryminalna bardzo mnie kusi.

- Nie jest śmieszne? Trudno, poczucie humoru to sprawa indywidualna.

- Tak! Są morderstwa. Tak, to jest KRYMINAŁ. Nie, nie śmieję się z ludzkich tragedii… 

- Nie, dokładniejszych opisów martwych ciał, ani samego mordowanie nie będzie!

- Nie zakładaj, że skoro jest w książce mężczyzna o nazwisku Paciorek, to musi być i jego żona Paciorkowa! Nie ma jej. (Trzy zamordowałam), ale żadna z nich nie istnieje jako bohaterka powieści.

- Nie tego się spodziewałaś? - Nie mam wpływu na oczekiwania czytelników, których nawet nie znam. Musisz się z tym pogodzić, może inny autor zbiera zapotrzebowania czytelników przed przystąpieniem do pisania, ale nie ja.

To tylko kilka próbek, nie czekam na więcej…

A wy jak? Co was denerwuje w recenzjach?