Bety, krytykanci i ciotka Zosia z Pławnej

 

Należę do osób, które swoich tekstów ani w trakcie pisania, ani po napisaniu nikomu nie udostępniam. Nie to, że aż tak bardzo wierzę w swoja moc twórczą, ale wolę zdanie wydawcy, choć i tu bywa różnie, jeden odrzuci, drugi przyjmie, trzeci nawet nie odpisze. Reszta raczej mi nie jest potrzebna, bo… 

To znaczy może inaczej to ujmę. Boję się krytyki. Może nie tej uzasadnionej, choć i ona bywa ciężka do przełknięcia, ale tej typowo internetowej, mocno zbliżonej do hejtu. 

Ostatnio głośna była sprawa jakiegoś forum (może i pomnę nazwę, ale nie chcę jej przytaczać) gdzie (podobno) pastwiono się nad autorami, a bardziej nad młodymi, jeszcze „nieopierzonymi„ nielotami, w sztuce pisania stawiającymi pierwsze kroki. 

Pastwiącymi się nie byli jak mogłoby się wydawać przyszli koledzy i koleżanki po piórze, ani znawcy, ale randomowi internauci. 

Nieprzypadkowo używam słowa „pastwić się” poprzedzonego dodatkowo słowem „podobno”, bo nie chodzi mi o to co się tam działo, lub nie działo, ale o sam fakt dawania tekstu przypadkowym ludziom do czytania własnego i oczekiwania reakcji. Ba proszenia o nią. 

Poczytałam stare wejścia z pewnego forum sprzed lat i wam tu te reakcje przytaczam. 

„Dlaczego dziewczyna ma na imię Dżesika, czy jest z rodziny patologicznej?, uściślij to” 

„Za mało seksu, to opowiadanie na dwadzieścia stron, a seks opisałaś tylko dwanaście razy, kto ci to będzie czytał?” 

„ Zeszła do pokoju? Jak zeszła to na zawał, pisze się „zeszła na dół”. 

„ Opis rodzinnego obiadu jest zbyt paternalistyczny, powinnaś rozwinąć go w kierunku feministycznym i pokazać kobiecy pazur, bo tak to do doopy” (opowiadanie o świętach) 

„Bohaterka, lesbijka jak rozumiem jest morderczynią, uważasz, że osoby homoseksualne to mordercy? To bełkot, zwykły bełkot” 

„I jeszcze może jesteś za żydokomuną? Pisz o lewakach pisz, a wcale ci się to nie opłaci!” 

„- Te rymy są do niczego. 

- Ale w moim tekście nie ma rymów. 

- Nic nie szkodzi cały tekst jest do niczego.” 

„Nie powinnaś była mordować Anki, zamorduj tę drugą (ta druga jest właśnie morderczynią), jest wredna”. (opowiadanie oparte na Balladynie) 

„W życiu niczego głupszego nie czytałam, ale ja nie czytam książek” 

„No, ty w życiu do niczego nie dojdziesz, przecież Niebo pisze się z wielkiej litery” - refleksja pewnej nauczycielki 

Ten zestaw oczywiście nie kończy sprawy, ale nie ma sensu go ciągnąć. Te zarzuty nie są miarodajne a co słabszemu, psychicznie autorowi nieźle namieszają w głowie. Lepiej unikać. 

Pominę też zachwyty wszystkich cioć Zoś z Pławnej, bo i one nie są miarodajne. 

Istnieją co prawda „bety”, czyli naprawdę profesjonalni betaczytacze, którzy potrafią zauważyć potknięcia i pokazać je w sposób inteligentny i delikatny. 

Do nich trzeba i można mieć zaufanie, ale ja takich nie mam. 

A wy jak? 

Pokazujecie? Wstawiacie fragmenty? Sugerujecie się opiniami czytelników w trakcie pisania? Wpadacie w depresje, jak ktoś się nad wami pastwi? (zakładam, że to pastwienie jest odczuciem subiektywnym, ale łatwo wyczuwalnym).