Teściowe Alka Rogozińskiego?

 

ALEK ROGOZIŃSKI

TEŚCIOWE MUSZĄ ZNIKNĄĆ

Wydawnictwo WAB

Lubię bardzo książki Alka Rogozińskiego, choć nie nadążam z ich kupowaniem, jak do teraz ostatnia, którą kupiłam to „Teściowe muszą zniknąć” także i dlatego, że hipochondria nie za bardzo pozwala mi wychodzić z domu, a empik daleko. 

I co ciekawe, czytam oczywiście jego książki z podejściem pisarskim w stylu „co on tym razem wykombinował”, bo autor ma pomysły naprawdę niezwykłe. 

Choć większość ludzi traktuje komedie kryminalne jak książki „drugiej kategorii”, takie lekkie, cienkie, a nawet „ble, ble” to jednak ta większość racji nie ma, a może po prostu czytając prześlizguje się tylko po tekście nie zauważając (bo w oczy się to nie rzuca nachalnie i jest to zabieg celowy bardzo) całego potężnego podtekstu w nich często zawartego. 

W tej książce autor pokazał zwykłą rodzinę. Zwykł bo co dziwnego w młodym małżeństwie? W nich w sumie nic (choćby to, że udało się im poznać pokochać i nie zwariować, to już tak) i dwie matki, teściową i teściową, choć jedną powinno się chyba nazwać świekrą. 

Te teściowe są tak od siebie różne, że naprawdę bardziej chyba się nie da. 

Jedna „kościółkowa”, druga tęczowa, jedna wielbiąca tradycje, druga otwarta na to co nowe, jedna purytańska do szpiku kości, druga korzystająca z życia bez zahamowań, obie walczące. 

Kiedy poznawałam teściowe to aż otwierałam usta ze zdumienia. Nie, że on je tak zestawił, wcale nie, takie zestawy teściowych istnieją w realnym życiu w co drugiej, trzeciej rodzinie, byłam zaabsorbowana samą myślą „jak on to pod koniec rozwiąże”? 

Wymorduje je? Przecież nic innego… Zamorduje je obie, czy tylko jedną, a jeżeli jedną, to którą? 

Czytają dalej miałam w głowie jedną myśl… 

Przecież to nie może się dobrze skończyć! Myśląc „dobrze” nie miałam na myśli happy endu w książce, ale literackie wybrnięcie rozsądne i wiarygodne z tego pisarskiego „piwa”, które sam sobie nawarzył.

A jednak. 

Naprawdę mu się UDAŁO! 

Przyznam, że jestem pełna podziwu. 

Zresztą w tej książce nie tylko to jest takie bardzo „podtekstowe”, autor pokazał kilka bardzo ciekawych konfliktów, i wierzcie mi wcale nie głupich. 

A teraz dowiedziałam się, że wkrótce drugi tom teściowych. No, no, no…. Hipochondrio, zamknij się, ja muszę do empiku!