Człowiek człowiekowi wilkiem, a pisarz pisarzowi?

Z powodu dnia pisarza zaplanowałam sobie napisać coś o tym kim jest pisarz dla innego pisarza. Naiwnie zaczęłam od „Pisarz pisarzowi… „ i utknęłam, bo… 

Kim jest pisarz pisarzowi? Pisarzem? W pewnym sensie tak, bo większość pisarzy czyta, choć zdecydowanie nie wszyscy, czym niejednokrotnie się chwalą, ale to przecież nie wyczerpuje możliwości. 

A więc kim jeszcze? Wilk oczywiście narzuca się najbardziej, ale nie zawsze pasuje, nawet w tym środowisku są ludzie przyjaźnie nastawieni do swoich współbraci. Poważnie. Sama kilku takich spotkałam. 

To może człowiekiem? 

Byłoby interesujące, ale słowo „człowiek” ostatnio nie zawsze brzmi dumnie, a przecież nikogo nie zamierzam obrażać. 

No to może… Pisarz pisarzowi inspiracją? 

Nawet mowy nie ma! Zaraz posypałyby się sprawy o plagiaty i takie tam inne. To może drogowskazem? 

Bardzo często jest to prawdą, kto jak nie inny pisarz powie ci gdzie wysłać tekst, kogo omijać, gdzie jest ciekawy konkurs literacki, ale często też na tym drogowskazie znajdziemy informację „idź do diabła, mam dedline”. 

To może mentorem? 

Pewnie tak, ale który pisarz ma na to czas? Nie żeby nie chciał, pewnie by chciał, ale kiedy? Nie ma czasu na jakieś mentorowanie, kiedy dwa rozdziały trzeba wywalić, bo pomyliło się Irenę z Iriną i to nie tylko pod względem imienia. 

Może tworzywem? Nie bardzo! Opisywanie konkurencji w superlatywach sprawia, że pisarz wygląda lukrowato i laurkowato, opisywanie jej w negatywach, sprawia, że wygląda bardzo paskudnie, a mało kto tego chce (choć i tacy się zdarzają). 

Więc jak dokończyć to zdanie? 

Pisarz pisarzowi… 

Otóż już wiem, znalazłam! 

Pisarz pisarzowi natchnieniem. 

Tak. Tu wszystko się zgadza, bo nawet żeby popełnić (krwawą) zbrodnię trzeba mieć natchnienie, a co dopiero jeżeli chodzi o książki. 

Ten pisarz, który jest natchnieniem, a każdy nim jest, nie jest natchnieniem zwyczajnym. 

Jest natchnieniem (i niedoścignionym wzorem w wielu wypadkach, nawet wśród jeszcze żywych pisarzy, uwaga, to nie jest groźba), natchnieniem wielostopniowym i wielowarstwowym, często zaczyna się to od „ona mogła napisać książkę? To i ja też”, (płeć pisarza nie gra tu roli, ale kobiety łatwiej wpadają na takie pomysły) poprzez „Hmmm, romans nie musi być trudny, skoro ona go napisała”. 

Opisała jak przypaliła mu jajka na miękko? Ja też to opiszę. 

Nie, nie chodzi o erotyk! Teraz to już naprawdę przesadzacie. Nie jestem sadystką! 

Dlaczego ona ma tylu fanów, a ja nie? Też chcę, idę na nich polować! Za pomocą wszelkich możliwych metod. Żeby wykształcił się syndrom sztokholmski wystarczy kilka miesięcy, do tego czasu posiedzą w piwnicy. 

I to jest wspaniałe, bo jeden pisarz ciągnie drugiego, za uszy, szyję i inne (nadające się do tego części ciała) w górę. 

Pokazuje, że warto, że można, że się da (owszem jest w tym trochę wściekłości i szczypta zawiści posiekana ostrym tasakiem i posypana włosami wyrwanymi z głowy, ale to normalne) dochodzą do tego nieprzespane ze zgryzoty noce (przydadzą się na pisanie), wściekłość (bohaterowie będą bardziej wyraziści) i mordercze myśli (oj, co tam, najwyżej thriller będzie nieco bardziej krwawy), ale tak poza tym to my się wszyscy bardzo kochamy! 

I z tej miłości składam wszystkim moim koleżankom i kolegom życzenia nieustającego natchnienia! 

Wiecie, z tym króliczkiem (z gonieniem go, nie chodziło mi o pasztet) to ma sens...