Pisać każdy może, ale czy powinien?

„Pisać każdy może”, trawestując znaną piosenkę, więc wszyscy piszą. Jedni książki, inni recenzje tych książek, choć ostatnio zdarzyło mi się czytać recenzję autora. 

Nie, nie chodzi o autora książki piszącego recenzję, ale recenzenta, a właściwie czytelnika, który w „ferworze walki” zamiast pisać o powieści, zrecenzował samego autora pisząc o jego wadach i zaletach , choć nie przesadzajmy, właściwie o samych wadach.

Zastanowiło mnie to, bo recenzent ów pisał niezwykle ciekawie. Autor był: wymiękłym dupkiem i chamskim debilem i zarabiającym na kobietach adolfem. To ostatnie mało chyba coś wspólnego z alfonsem, ale cóż, imiona się czasem mylą.

Tak więc o ile każdy może, to jednak nie każdy musi ( no chyba, że pani w gimnazjum zada), a jednak recenzji wciąż przybywa i tu powstaje problem, przynajmniej dla mnie, bo ja po prostu ich nie rozumiem. Nie, nie ludzi piszących, tylko tych recenzji... Wybrałam kilka sformułowań:

„Podczas lektury często czułam się jak ten kot na pustyni” - czyli jak? Dobrze, źle? Koty lubią ciepełko, ale... Na litość jak? Nawet wujek Google nie wie jak się czuje kot na pustyni. A ja nie wiem co recenzentka chciała napisać. Znaczy chwali mnie? Gani? I co do tego ma kot... Przecież nie wolno się znęcać nad zwierzakami!

Książka przeciętna, nie przykuwa jakoś szczególnie uwagi, niektóre wątki na siłę przyśpieszane żeby tylko czegoś nie zapomnieć opisać. - z pokorą skłaniam głowę moją, którą na siłę przyspieszałam, żeby czegoś nie zapomnieć opisać, zaiste wielka musi być siła przechodzenia przez ściany tej recenzentki, wielka moc i wzrok zdalny, któren, że ten ze Szczecina widział... co ja robię... I jak bezczelnie przyspieszam, żeby nie zapomnieć( okropne) Myśl śmiałą poddam pod rozwagę owejże recenzentce, może do policji na jasnowidza pójdzie?

Kryminał z wybujałą historią kryminalną, wartką akcją, i niezbyt opasłym stylem. Koleżanki cudna recenzja, która wywołała wielkie zamieszanie w świecie ( pisarskim) gdyż nikt, ale to absolutnie NIKT nie był w stanie powiedzieć co to jest tenże niezbyt opasły styl. Mnie jednak martwi ta wybujała historia kryminalna, bo że co? Za duża? Za mało podlewana? Światła miała za mało i ku słońcu wybujała? I czy to dobrze czy źle? Fachowców poproszę, o wytłumaczenie, czy wybujała historia, wartka akcja i niezbyt opasły styl to DOBRZE czy ŹLE?

Książka nie wniosła nic do mojego życia. - Tu bardzo mocno muszę przeprosić, że nie wniosła, bo chyba miała wnieść, nie wiedziałam dlatego się kajam... ale też zauważyć należy chyba, że książka to nie jest pożyczka gotówkowa i nie należy się spodziewać wielkich efektów.

Treść książki nie przypadła mi do gustu, napisana niezbyt pochlebnym językiem,jednym słowem jeden wielki galimatias. - Wow, niepochlebny język? Cudo, jeszcze o takim nie słyszałam!

Sporo postaci irytuje, można by polubić Dagmarę, gdyby nie jej zaangażowanie w Filipa, dla mnie kobieta potrafiąca się zaangażować emocjonalnie w takiego palanta traci całą sympatię. Dla mnie? Znaczy dla kogo traci tę sympatie i na litość kto? Kto ją traci?

Autorka (...) znowu popełniła coś, co nie nadaje się do czytania. - I takie recenzje kocham najbardziej, bo jeżeli napisała „znowu” to znaczy, że mam stała czytelniczkę, która mnie nienawidzi za popełnianie czegoś co nie nadaje się do czytania, ale skoro się nie nadaje, po jaką cholerę to czytałaś kobieto? I to znowu? Masochizm? Sadomasochizm? Przecież ci za to nie płacą...

Myślałam nawet, żeby kącik recenzenckich "złotych myśli" sobie zrobić, ale... wiecie, ja też piszę książki. Bojam, bojam się bardzo...  Oni mię zeżrom z kościami...

Nie wykluczam jednak, że cyklicznie pojawiać się będą u mnie teksty na ten temat w końcu... znienawidzicie mni9e, ale jestem nauczycielką. Dzielcie się, jeżeli macie czym...